12
λέμε και του στραβού το δίκιο. Ε, δεν τα’ χουν και
πολλοί μαθητές της πρώτης γυμνασίου αυτά. Βασι-
κά δεν τα έχουν πολλοί μαθητές, τελεία. Οπότε λί-
γοι θα καταλάβουν πώς νιώθω.
Αυτό βέβαια, για να πούμε και την αλήθεια, οφεί-
λεται μάλλον στον αδελφό μου, τον Μάνθο. Μάν-
θος Καρελλής ή όπως τον έχει βαφτίσει η τοπική
μας εφημερίδα ο (Μ)Άνθος της πόλης μας. Δε λέω,
φοβερά πετυχημένο το λογοπαίγνιο. Αλλά ο αδελ-
φός μου δεν είναι όποιος κι όποιος, βασικά είναι
κάτι σαν ήρωας στην πόλη μας. Απ’ όσο ξέρω, η
πόλη μας πέρα από γεωργούς και βοσκούς, δεν έχει
βγάλει και κάτι άλλο, χαχα, πλάκα κάνω, όχι θέλω
να πω, πως ο Μάνθος πρέπει να είναι πράγματι το
πιο γνωστό άτομο που έχει αυτή η πόλη. Και είναι
μόνο 19 χρονών. Ε, δεν τα’ χουν και πολλοί 19χρο-
νοι αυτά.
Κι όλο αυτό ξεκίνησε πρόπερσι. Τον είχε δει να
παίζει στο Λύκειο ο κύριος Αυγίτσης, ο προπονη-
τής της τοπικής μας ομάδας και τον κάλεσε να παί-
ξει σ’ αυτήν. Δεκαεφτά χρονών ο Μάνθος, όλοι οι
άλλοι ήταν μεγαλύτεροι. Αλλά και μικρότεροι σε
ταλέντο, απ’ όσο φάνηκε. Ο Μάνθος οδήγησε την