ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ

130

ΓΕΝΙΚΟ ΜΕΡΟΣ

είναι πλήρης και σαφής, να περιέχει δηλαδή τόσο τα ουσιώδη στοιχεία όσο και τα επουσιώ-

δη ώστε ο λήπτης της ασφάλισης να είναι ασφαλής και πλήρως ενήμερος αναφορικά με την

ασφαλιστική του σύμβαση. Τα στοιχεία εκείνα, των οποίων το κενό (που αφήνουν) μπορεί

να συμπληρωθεί ερμηνευτικά με τις αρχές της καλής πίστης, δεν επηρεάζουν την πληρότητα

και τη σαφήνεια της δήλωσης βούλησης.

Η σύναψη και κατάρτιση της ασφαλιστικής σύμβασης δεν απαιτεί κάποιο ιδιαίτερο τύπο,

όπως αναφέρθηκε, παρά μόνο την εξωτερίκευση της δήλωσης βούλησης (πρότασης) από τον

λήπτη. Αυτό το γεγονός από μόνο του καταδεικνύει την ανάγκη προστασίας του λήπτη της

ασφάλισης από τυχόν αδυναμία ενημέρωσής του σχετικά με τους όρους της σύμβασης και

τον τρόπο λειτουργίας της. Δημιουργείται, λοιπόν, μια προσυμβατική υποχρέωση, η υποχρέ-

ωση παροχής πληροφοριών από τον ασφαλιστή.

3. Αποδοχή της πρότασης

Για τη σύναψη της σύμβασης, θα πρέπει ο ασφαλιστής να αποδεχθεί την αίτηση ασφά-

λισης του λήπτη. Η αποδοχή εκ μέρους του αντισυμβαλλομένου μπορεί να εκδηλώνεται και

σιωπηρώς χωρίς υπογραφή στο ασφαλιστήριο, όπως με την καταβολή του ασφαλίστρου και

την παραλαβή του συμβολαίου

207

. Η σύμβαση ολοκληρώνεται, όταν περιέλθει στον λήπτη

της ασφάλισης η δήλωση αποδοχής του ασφαλιστή (άρθρο 192 ΑΚ).

Βάσει του άρθρου 2§1 ΑσφΝ, παρά το γεγονός ότι το άτυπο της σύμβασης ασφάλισης

ουδόλως επηρεάζει το κύρος και τη θέση της σε ισχύ, για την απόδειξη της κατάρτισης αυ-

τής, ο ασφαλιστής εκδίδει έγγραφο, το ασφαλιστήριο, το οποίο μάλιστα, έχει την υποχρέω-

ση να παραδώσει στον αντισυμβαλλόμενο υπογεγραμμένο από αυτόν (ασφαλιστή) με όλα τα

έγγραφα που το συνοδεύουν, σύμφωνα με το άρθρο 2 παρ. 2 ΑσφΝ.

4. Συμφωνία συμβαλλομένων μερών

Η σύμβαση ασφάλισης καταρτίζεται με απλή συναίνεση των μερών ως προς όλα τα συ-

στατικά στοιχεία της ασφαλιστικής σύμβασης, που αναφέρονται στο άρθρο 2 παρ. 1 ΑσφΝ

και συνιστούν το ελάχιστο υποχρεωτικό περιεχόμενο για να είναι αυτή έγκυρη. Ο ασφαλι-

στής αναλαμβάνει την υποχρέωση αποκατάστασης του τυχόν επερχόμενου κινδύνου, ενώ

παράλληλα ο λήπτης της ασφάλισης υποχρεούται σε αντίτιμο (ασφάλιστρο), ώστε να εξα-

σφαλίσει την καταβολή του ασφαλίσματος. Φυσικά, το αντίτιμο που καταβάλλει ο λήπτης της

ασφάλισης, είναι πολύ μικρότερο συγκριτικά με το κόστος αποκατάστασης του τυχόν επερ-

χόμενου κινδύνου.

Περαιτέρω, η κατάρτιση της σύμβασης αποδεικνύεται με το ασφαλιστήριο, που εκδίδε-

ται από τον ασφαλιστή και για το κύρος του οποίου αρκεί μόνο η υπογραφή του από τον τε-

λευταίο.

207. Βλ. ΕφΛαρ 57/2006.