ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Ι. ΒΕΛΙΣΣΑΡΟΠΟΥΛΟΥ-ΚΑΡΑΚΩΣΤΑ
Ένα νέο
Λατινο-Ελληνικό & Ελληνο-Λατινικό Λεξικό Νομικών Όρων και
Εκφράσεων,
όπως αυτό του Θρασύβουλου Κονταξή, δεν μπορεί παρά να
είναι ευπρόσδεκτο από την επιστημονική κοινότητα. Μολονότι οι Έλληνες
που διαβάζουν Οβίδιο στο πρωτότυπο μετριούνται στα δάκτυλα του ενός
χεριού και η Λατινική έχει, εδώ και αρκετούς αιώνες, υποβιβαστεί στην
κατηγορία των νεκρών γλωσσών, εξακολουθεί, ωστόσο, να αποτελεί την
lingua franca των νομικών και της διεθνούς νομικής επιστήμης. Η κατα-
νόηση εκφράσεων όπως ubi judicat, qui accusat, vis non lex valet ή όρων
όπως obligatio, manumissio, proprietas, vindicatio δεν συνιστά απλώς
ένδειξη γνώσης μιας νεκρής και, για το λόγο αυτό, άχρηστης για πολλούς
γλώσσας, αλλά απόδειξη νομικής παιδείας και επιστημονικής περιέργει-
ας. Το ασφαλέστερο εργαλείο για την ανασύσταση του γενεαλογικού δέν-
δρου του σύγχρονου δικαίου είναι η ίδια η γλώσσα, εν προκειμένω η ορο-
λογία που χρησιμοποιούσαν οι Ρωμαίοι νομομαθείς, το έργο των οποίων
αποτέλεσε τη μήτρα όπου αναπτύχθηκε το σύγχρονο δίκαιο.
Προς τι, ίσως αναρωτηθεί κανείς, να ανατρέξουμε σε λατινικές εκφρά-
σεις και όρους, όταν κατακλυζόμαστε από την αγγλο-σαξωνικής προέ-
λευσης νομική ορολογία; Η απάντηση είναι διττή: Πρώτον, διότι καλό θα
είναι να μην ασκούμε το επάγγελμα του νομικού ερήμην του νομικού μας
πολιτισμού, και, δεύτερον, διότι, η αναζήτηση της πατρότητας των δικαι-
ικών ρυθμίσεων και θεσμών βοηθά στην κατανόησή τους. Μπορεί από
