Δεν συμπεριλήφθηκαν εκφράσεις και όροι (πλην ελάχιστων, ως εκ της
συχνότητας χρήσης τους), οι οποίοι αποτελούν απόδοση στη Λατινική
λέξεων, γνωμικών και ρήσεων της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσας ή έχουν
καθιερωθεί, κυρίως, υπό το φως της Ελληνικής παιδείας.
Όπως, κάλλιστα, μπορεί να διαπιστωθεί με απλή ανάγνωση των λημ-
μάτων της Λατινικής γλώσσας, η έκταση της πολυσημίας, της αμφισημίας
και της συνωνυμίας των όρων και του εσωτερικού συμβολισμού των λέ-
ξεων, είναι ιδιαίτερα μεγάλη. Παρά την prima facie θετικότητα μιας ανά-
λογης διαπίστωσης (η οποία συνδέεται με την ακρίβεια στην εκφορά και
στη διατύπωση μιας γλώσσας), συχνά, το αμφίσημο/πολύσημο των όρων,
εξικνείται μέχρι των ακρότατων ορίων μιας περιπτωσιολογικής λογικής.
Πόση αξία και πόσο ενδιαφέρον, όμως, μπορεί να παρουσιάζει (και δη
στοπεδίο της κατ΄ εξοχήν ανθρωπιστικής και κοινωνικής επιστήμης, ηοποία
συνεχώς αναπτύσσεται, διευρύνεται, μεταβάλλεται, εμπλουτίζεται, διαφο-
ροποιείται, εξελίσσεται κ.λπ.) μια, επίσημα, φερόμενη ως «νεκρή» γλώσσα;
Τι είναι αυτό που θέλγει τους νομικούς όλου του κόσμου και αφενός μεν την
εντάσσουν στα νομικά εγχειρίδια και στους βασικούς κώδικες αρχών του
Δικαίου αφετέρου δε τη χρησιμοποιούν ως εργαλείο αποτύπωσης νομικών
ορισμών και σκέψεων; Ηαπάντηση άπτεται του αντικειμένου άλλων επιστη-
μών (και κατά πάσα περίπτωση δεν αποτελεί πεδίο ενασχόλησης του παρό-
ντος λεξικού). Ως μια πρόχειρη εξήγηση αναδύεται η «δωρική» λιτότητα (και
εν ταυτώ η πολυσημία και η ευρύτητα του περιεχομένου στα πλαίσια του
ενός και αυτού όρου, οι οποίες προσδίδουν εσωτερική «Ιωνική» πολυτέλεια
στον λόγο) και η ακρίβεια στην έκφραση του περιγραφομένου.
Ας μηδιαφεύγει ότι οι ανάλογοι νομικοί όροι τηςΛατινικής γλώσσας απο-
τελούν είτεστοιχείοαναφοράς είτεβάσηόλων των εννόμων τάξεωνκαι κατά
συνέπεια η προσφυγή σ΄ αυτούς αποτελεί, πλέον, κοινό τόπο επικοινωνίας.
