A
A
A
A
A
A
A
A
A
A
A
A
A
A
A
A
A
A
A
A
A
A
11
A
Αίτησηαναιρέσεως
κών.Εδώμάλισταηνομικήπεριχαράκωσητουαναιρετικούελέγχουεμφανίζεταιαρραγέστερη
έναντι τόσον τηςαιτήσεωςακυρώσεως (αφούδενσυνιστάλόγοαναιρέσεωςηπλάνηπερί τα
πράγματα) όσο και της αιτήσεως αναιρέσεως ενώπιον τουΑρείουΠάγου (καθώς δεν αποτε-
λεί λόγοαναιρέσεως,όπωςεκεί,ηπαραμόρφωσητουπεριεχομένουεγγράφου).Απότηνάλλη
πλευράόμως,στοπεδίοτουαναιρετικούελέγχουτουΣτΕπεριλαμβάνονταιοιπαραβάσειςτό-
σοτωνκανόνωντουουσιαστικούόσοκαι εκείνωντουδικονομικού, κατ’αρχήν,δικαίου, χωρίς,
ως προς τους τελευταίους αυτούς, ναυπάρχει αντίστοιχημε εκείνη τουάρθρου559 τουΚώ-
δικαΠολιτικής Δικονομίας περιοριστικήαπαρίθμηση. Και μιααπόρροια των ανωτέρω: Πηγή
γνώσης τουαναιρετικού δικαστή για ταπραγματικάδεδομένα της συγκεκριμένης διαφοράς
αποτελούνμονάχαταδιαδικαστικάέγγραφατηςαντίστοιχηςδίκης. Εφαρμοστέοδενομοθετι-
κόκαθεστώςείναι εκείνο, κατ’αρχήν, που ίσχυεκατάτηνέκδοσητηςαναιρεσιβαλλομένης.Ως
προς τοαποτέλεσμα τηςαιτήσεως: Ανγίνει δεκτή, ηπροσβαλλόμενηαπόφασηαναιρείται και
ηυπόθεσηπαραπέμπεται, κατάκανόνα, στοδικαστήριο τηςουσίας – εκείνο, κατ’αρχήν, που
εξέδωσε την αναιρεθείσααπόφαση. (Εκτός αν δεν χρειάζεται ναδιευκρινισθεί περαιτέρω το
πραγματικό, οπότε τοΣτΕκρατάει τηνυπόθεσηκαι τηδικάζει το ίδιο.).Μετά τηνπαραπομπή,
οιδιάδικοι επανέρχονταιδικονομικάστοσημείοπουβρισκόντουσανπρινεκδοθείηαπόφαση
πουαναιρέθηκε, τοδεδικαστήριοεκδικάζει τηνυπόθεσηδεσμευόμενοαπόόσακρίθηκανμε
τηναναιρετικήαπόφαση.Τέλος,απόφασηδιοικητικούδικαστηρίουγιατηνοποίαέχειπαρέλθει
ηπροθεσμίαπροσβολήςήπουδενυπόκειται κανονικάσεαναίρεση, μπορείωστόσοναπρο-
σβληθείαπότονοικείοκατάπερίπτωσηΥπουργόήτονΓενικόΕπίτροποτωνΔιοικ.Δικαστηρί-
ωνμε τηνάσκηση τηςλεγόμενηςαιτήσεωςαναιρέσεως «υπέρ τουνόμου»προςαποκατάστα-
σηκαι μόνονομικώνσφαλμάτων, χωρίςαποτελέσματαγιατουςδιαδίκους. [Γιατηνέννοιατης
συνταγματικήςπρόβλεψης (παλαιότερακαι σήμερα)
(ΣτΕ5, 117/1929, 759/1938, 13/1958,
1426/1959, 3003, 2369/1991, 1546/1992, 120/2004, 834/2006, 2471/2012). Για το παραδε-
κτόκατά τοΝ3900/2010
(ΣτΕ3745/2011, 1716, 1944, 2177, 2413/2012). Για τοπαράβολο
(ΣτΕ647/2004, 1852/2009). Για τη νομιμοποίηση - έννομοσυμφέρον
(ΣτΕ1870/2000,
1628/2005, 1666/1990, 2338/2003, 1616/2000). Για το εφαρμοστέο νομοθετικό καθεστώς:
(ΣτΕ628/19841704/1988).Γιαταδιαδικαστικάέγγραφαωςμόνηπηγήαναιρετικήςγνώσης
(ΣτΕ462/1970, 4487/2001, 3359/2007). Για ταμετ’αναίρεση ζητήματα (θέσηδιαδίκων, δε-
σμευτικότητακριθέντων)
(ΣτΕ1470/1990,907/1932,887/2009,168/2010).Γιατηναναίρεση
υπέρτουνόμου
(ΣτΕ2040/2007)].
Νομοθεσία:
Άρθρα95παρ. 1περ. β΄Συντ., όπως ισχύει μετάτηναναθεώρησητου2001, 53-57
ΠΔ18/1989,2Ν3900/2010.
Βιβλιογραφία:
–ΒεγλερήςΦ.
,ΗΔιοικητικήΔικαιοσύνηυπό τοΣύνταγμα, 1960.
–Γέσιου -Φαλτσή
Π.
,ΑιαποφάσειςτωνδιοικητικώνδικαστηρίωναιυποκείμεναιειςαναίρεσινενώπιοντουΣτΕ,1978.
–ΔεληκωστόπουλοςΣτ.
, ΗαίτησηαναιρέσεωςστοΣυμβούλιο τηςΕπικρατείας, 2000.
–Ηαναθεώ-
ρηση τουΣυντάγματοςκαι τοΣυμβούλιο τηςΕπικρατείας
, Ένωσηδικαστικών λειτουργών τουΣυμ-
βουλίουτηςΕπικρατείας,2001.
–ΠαναγοπούλουΜ.-Ε.
,ΗαίτησηαναιρέσεωςενώπιοντουΣτΕ,1989.
Ι.Γράβαρης
