VII
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Όταν, σε μια παράδοσή του στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου
του Harvard, ο Lloyd Weinreb έθεσε το ερώτημα, πώς αξιολογείται μια
σύλληψη, όταν αντικειμενικώς μεν συντρέχουν οι νόμιμες προϋποθέσεις
της, υποκειμενικώς όμως ο διενεργών αυτήν δεν το γνωρίζει (εμείς θα
μιλούσαμε για έλλειψη του υποκειμενικού στοιχείου της δικαιολόγη-
σης) ένας φοιτητής διαμαρτυρήθηκε, λέγοντας ότι, αφού συνέτρεχαν
οι αντικειμενικοί όροι, δεν άξιζε τον κόπο ν’ ασχολούμαστε με τους
υποκειμενικούς. Ο καθηγητής τότε του ζήτησε να πλησιάσει στην έδρα
και, εντελώς απροσδόκητα, του εφάρμοσε χειρολαβή, τον έσπρωξε με
το πρόσωπο στον τοίχο και με ένα χτύπημα στη φτέρνα τον εξανά-
γκασε σε διάσταση των κάτω άκρων, όπως ακριβώς σε μια πραγματική
σύλληψη. Μόλις ο νεαρός φοιτητής συνήλθε από την έκπληξή του, ο
ακαδημαϊκός δάσκαλος (γνώστης της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας την
οποία είχε σπουδάσει στην Οξφόρδη), αφού τον καθησύχασε με μιαν
εγκάρδια χειραψία, είπε, απευθυνόμενος στο ακροατήριο:
«είδατε τώρα
τι σημαίνει σύλληψη; Ελπίζω να αντιληφθήκατε πόσο προσεκτικοί πρέπει
να είμαστε με την εφαρμογή των νομικών εννοιών που μαθαίνουμε εδώ».
Κατά τον ίδιο ακριβώς λόγο, εντυπωσιάζει αλλά και συναρπάζει τον
αναγνώστη (όχι μόνον τον νομικό) το βιβλίο του Αριστείδη Οικονομίδη
«Ο Ποινικολόγος-55 χρόνια στους δρόμους της Δικαιοσύνης».
Tο βιβλίο,
καίτοι στηρίζεται σε προσωπικά βιώματα και εμπειρίες, αναφέρεται σε
σημαντικά προβλήματα απονομής της ποινικής δικαιοσύνης και μάλιστα
όχι μόνον επίκαιρα ή περιστασιακά αλλά διαχρονικά. Το γεγονός δε,
ότι δημοσιεύεται σε μιαν εποχή κρίσης -ειδικότερα: ηθικής και νομικής
έκπτωσης- αλλά και σύγχυσης λόγω της επιχωριάζουσας πολυνομίας και
κακονομίας, καθώς οι ποινικοί κανόνες αλλά και η ποινική δικαιοσύνη
γενικότερα, δοκιμάζονται σθεναρώς προσδίδουν στη δημοσίευση ακόμη
μεγαλύτερη σημασία.
