IX
αφού το κύριο χαρακτηριστικό του έργου είναι η ευπρέπεια, το ήθος και
το οξύ πνεύμα που διακρίνει και τον συγγραφέα του καθόλη τη διάρκεια
της μέχρι τούδε πορείας του. Και είναι αλήθεια ότι το έργο, ως περιέχον
πολύτιμες εμπειρίες και καίριες υποδείξεις αναφορικά με το δικηγορικό
λειτούργημα, προκαλεί εκ πρώτης όψεως την εντύπωση ότι αναφέρεται
στα «μυστικά» και τον πολυεπίπεδο χαρακτήρα της εν τοις πράγμασι
δικηγορίας. Στην πραγματικότητα με ειλικρινή αγωνία αναδεικνύει και
ερευνά τους όρους πραγμάτωσης της ουσιαστικής Δικαιοσύνης. Εκεί
αποσκοπεί αντικειμενικά, και εκεί καταλήγει, με βασική επωδό και κα-
τευθυντήρια γραμμή το ηθικό πρόταγμα, που καλύπτει, ως ανεκτίμητο
δέον, όλες τις επί μέρους γλαφυρές και ανθρώπινες πραγματολογικές
επισημάνσεις του συγγραφέα.
Έτσι αναδεικνύει τη σημασία του δικηγορικού λειτουργήματος,
υποχρεωμένου να επιχειρεί μέσα σ’ ένα
«σύστημα που θωπεύει τους
πατρικίους ενώ συντρίβει τους πληβείους»
(σ. 27- ας θυμηθούμε την
αποστροφή στην πλατωνική «Πολιτεία»: Δίκαιον είναι
«το του κρείττονος
συμφέρον»
), χωρίς ωστόσο να διστάζει να ασχοληθεί και με τη σκοτεινή
πλευρά της δικηγορίας, εκείνη που έχει οδηγήσει στην
«κατολίσθηση
του δικηγορικού λειτουργήματος»
(σ. 11).
Περαιτέρω τονίζει ότι, ενώ «η βραδύτητα απονομής της Δικαιοσύνης
αποτελεί αρνησιδικία» (σ. 257), «οι νομοθετικές παρεμβάσεις με στόχους
την επιτάχυνση των δικών και το άδειασμα των φυλακών αποβαίνουν
ολέθριες» (σ. 260). Πράγματι, με την πάροδο του χρόνου έχει διαμορφωθεί
ένα κλίμα ανοχής και εθισμού τόσο στην υποκρισία που διέπει το όλο
ποινικό σύστημα, όσο και στη μεθοδολογία έκτακτων και ευκαιριακών
λύσεων ανάγκης. Αρκεί να αναλογισθούμε, ότι μέχρι σήμερα (Ιούνιος
2014) έχουν γίνει περίπου 60 τροποποιήσεις του ΠΚ (ανάλογες δε και
στην ποινική δικονομία) εκ των οποίων μάλιστα περίπου το 80%, έλαβαν
χώρα την τελευταία δωδεκαετία. Το χειρότερο όμως είναι, ότι περισσό-
τερες από αυτές κατά κανόνα επεδίωκαν σκοπούς παντελώς ξένους προς
τον προσιδιάζοντα στη φύση της εκάστοτε ρύθμισης, προεξαρχόντως
