12 / 26
12
Σε μάχη λέει το έχασε. Ένας αυτός εναντίον πέντε.
Κι όμως κατάφερε να τους αποκρούσει. Σκόρπισε
το ασκέρι, με την ουρά στα σκέλια έφυγαν. Αυτός
και με ένα πόδι να μείνει, πάλι ατρόμητος θα εί-
ναι. Λύκος σκέτος. Να τον και πλησιάζει, κι εμένα
τα πόδια κολλημένα στο τσιμέντο. Κι ο πνίχτης να
με πνίγει κι η Λεμονάνθη να μη λέει να καταλάβει.
Πρέπει να δώσω μάχη, κοριτσάκι. Δεν ωφελεί να με
τραβάς να αλλάξουμε πεζοδρόμιο. Ρεζίλι των σκυ-
λιών με κάνεις. Πασχίζω να ξεφύγω, να ορμήσω, μα
ριζώνουνε τα πέλματά μου. Ο Ατρόμητος γρυλλίζει.
Πλησιάζει. Μούρη με μούρη είμαστε.
Και τότε ξυπνώ. Πάντα στο ίδιο σημείο. Άρα-
γε θα ονειρευτώ ποτέ πως πολεμήσαμε και βγήκα
νικητής; Πως πήρα την κορώνα από το χοντροκέ-
φαλό του; Μα το μόνο που κάνω είναι να σηκώ-
νομαι, να μυρίζω τις παντόφλες της Λεμονάνθης,
τις κάλτσες της, το βιβλίο της, την Μπάρμπι, τις
μπλούζες της που τις πετάει εδώ κι εκεί, ευτυχώς
για μένα, κι αν είμαι τυχερός βρίσκω και το κασκόλ
της κάπου εκεί κοντά και χώνω τη μουσούδα μου.
Αυτό μάλιστα. Αυτό έχει τη μυρωδιά της στη σω-
στή δόση. Φουλ. Λεμονανθός. Έτσι μυρίζει αυτό το
κορίτσι γι’ αυτό τη βάφτισα έτσι. Εκείνη νομίζει ότι