13 / 26
13
τη λένε Ιωάννα. Εντάξει, έτσι τη φωνάζουν οι δι-
κοί της, η κυρία Κεφτεδάκι και ο κύριος Σαμπου-
άν. Αλλά ο άνθρωπος κάνει το όνομα και όχι το
ανάποδο. Εγώ λοιπόν δίνω τα σωστά ονόματα από
τη μυρωδιά τους. Η κυρία Πηνελόπη, που μυρίζει
κεφτεδάκια, είναι φυσικά η πρώτη που λάτρεψα. Ο
κύριος Χάρης που έχει αναλάβει να με λούζει κέρδι-
σε με το σπαθί του δυο δαγκωνιές φιλικές και ένα
κατουρηματάκι στο γραφείο του, έτσι για να μά-
θει να με ταλαιπωρεί. Αλλά αυτά ήταν παλιά, όταν
ήμουνα κουτάβι. Τότε δε μου άρεσε η μυρωδιά του
κοριτσιού. Λεμονανθός! Πφφφ. Μπορεί να άρεσε σε
καμιά γάτα, από αυτές του σαλονιού, αλλά όχι σε
μένα. Έναν γνήσιο ημίαιμο! Ωραία λέξη ε; Ημίαιμος!
Έχω μάθει να μιλάω όμορφα εδώ. Θυμάμαι ακόμη,
πριν με μαζέψουν από την οικοδομή και τους ασβέ-
στες, πώς με έλεγαν τα πεκινουά και τα κανίς και οι
ψηλομύτες που έβγαιναν βόλτα με παλτουδάκι και
φιογκάκι στα μαλλιά (παραλίγο να πω μυαλά). Και
κάτι περιλαίμια που λαμπύριζαν, για όνομα του Λύ-
κου! Αυτά λοιπόν τα καλομαθημένα με έλεγαν μπά-
σταρδο. Έτσι με είπε και ο κύριος Σαμπουάν όταν
με περιμάζεψε από το βαρέλι με ασβέστη μετά από
τα παρακάλια της Λεμονάνθης. Μα τι παρακάλια