13 / 36
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗ ΚΑΙ ΔΙΚΗΓΟΡΟΙ
Με εντυπωσιακή βραδύτητα αλλά ταυτόχρονα και αυξημένες προσδοκίες ει-
σάγεται πλέον και στην ελληνική έννομη τάξη ο θεσμός της διαμεσολάβησης, ως
εναλλακτικός τρόπος επίλυσης των ιδιωτικών διαφορών.
Η διαμεσολάβηση ως σύστημα επίλυσης μιας διαφοράς μεταξύ των εμπλεκομέ-
νων μερών με τη συνδρομή τρίτου αντικειμενικού προσώπου, το οποίο προσπαθεί
να οδηγήσει τα μέρη σε επίτευξη συμφωνίας, υπάρχει και λειτουργεί επιτυχώς εδώ
και πολλά χρόνια σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές χώρες αλλά και στα δικαιϊκά συ-
στήματα των πολιτειών της Αμερικής.
Στην ελληνική πραγματικότητα, ο θεσμός αυτός κρίνεται ως ιδιαίτερα αναγκαίος
κατά πρώτον λόγω της ασφυκτικής πλέον συμφόρησης των δικαστηρίων της χώρας
και της αδυναμίας έγκαιρης έκδοσης απόφασης επί των αναφυομένων υποθέσεων,
γεγονός που έχει οδηγήσει στο πανθομολογούμενο φαινόμενο της «αρνησιδικίας».
Η ελληνική κοινωνία, έχοντας απωλέσει την εμπιστοσύνη της στη δικαιοσύνη,
είτε γιατί η θωράκιση της ανεξαρτησίας της έχει αλλοιωθεί έντονα, είτε γιατί τα γρα-
φειοκρατικά και διοικητικά της γρανάζια έχουν μπλοκάρει σε τέτοιο επίπεδο ώστε
ο απλός πολίτης να αισθάνεται αδύναμος και απογοητευμένος από τον αναγκαίο
χρόνο για την επίλυση της υπόθεσής του, αναζητά με αγωνία εναλλακτικούς τρό-
πους επίλυσης των ιδιωτικών διαφορών με άμεσο και απτό αποτέλεσμα.
Η σύγχρονη λοιπόν αντίληψη, που απαντά στο τραγικό αυτό φαινόμενο, το οποίο
μοιάζει μονόδρομος και ακυρώνει με αφοπλιστικούς αριθμούς τις εκάστοτε υπουρ-
γικές εξαγγελίες περί δήθεν επιτάχυνσης με χίλιους δυό -κάθε φορά- ανεπιτυχείς
τρόπους, είναι η στροφή σε εναλλακτικές μορφές επίλυσης των διαφορών και η γα-
λουχία της κοινωνίας στην προοπτική και δυνατότητα ρυθμίσεως των διαφορών της
και με νέες σύγχρονες διαλακτικότερες μεθόδους συμβιβαστικής προσέγγισης.
Η διαμεσολάβηση αποτελεί λοιπόν ένα θεσμό που αναβιώνει όλες τις θετικές
δυνατότητες και επωφελείς προεκτάσεις, που μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα
εμπλεκόμενα μέρη σε μια διαφορά, προκειμένου, με την καθοδήγηση του διαμεσο-
λαβητή, να υπερβούν τις αρνητικές αντιξοότητες και τις “τοξικές” συνέπειες της σύ-
γκρουσης των αντιτιθεμένων συμφερόντων και να αχθούν σε μια συμφωνία κοινά
αποδεκτή, γεγονός το οποίο εν τέλει λειτουργεί και προς όφελος της κοινωνίας.
Ο δικηγορικός κόσμος ανταποκρινόμενος στην ευθύνη του, οφείλει να αγκα-
λιάσει το νέο αυτό θεσμό, καθιστώντας τον χρήσιμο εργαλείο στο οπλοστάσιο των