17 / 36
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Ιωάννα Αναστασοπούλου
Ο Βολταίρος είπε: Έχω πτωχεύσει δύο φορές:
μια φορά που έχασα μια υπόθεση
και μια φορά που κέρδισα μια υπόθεση.
Ι.
Στο βιβλίο αυτό γίνεται προσπάθεια καταγραφής των ομιλιών καθώς και των
συζητήσεων που τις επακολούθησαν, του πρώτου στην Ελλάδα Διεθνούς Σεμιναρίου
για τη Διαμεσολάβηση, διάρκειας τεσσάρων ημερών (9-12 Οκτωβρίου 2007) που
πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα.
Τέτοιες προσπάθειες καταγραφής δεν είναι πάντοτε επιτυχείς μιας και ο αναγνώ-
στης στερείται της αμεσότητας του προφορικού λόγου αλλά και της λεγόμενης
«γλώσ-
σας του σώματος»
του ομιλητή, που δυστυχώς δεν μπορεί να καταγραφεί στο γραπτό
λόγο. Με αυτή την έννοια θα είναι ελλιπής η καταγραφή αυτή αλλά, παρ’ όλα αυτά
παραμένει ενδιαφέρουσα δεδομένου ότι όχι μόνο περιέχονται οι ομιλίες κορυφαίων
παραγόντων της Διαμεσολάβησης στην Ευρώπη και διεθνώς, αλλά και επιτρέπει να
αναφανούν οι πρώτοι προβληματισμοί – αντιρρήσεις – σχόλια πάνω στο θεσμό αυτό
από το Ελληνικό κοινό που ουσιαστικά τον αγνοεί στη πράξη.
ΙΙ.
Όμως, θεσμικά, η Διαμεσολάβηση ήδη υπάρχει στην Ελλάδα υπό την υβριδι-
κή μορφή του άρθρου 214α του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, της συναινετικής επί-
λυσης της διαφοράς, που ορίζει ότι αυτή θα πραγματοποιείται στα πλαίσια συναντή-
σεως των διαδίκων με τους δικηγόρους τους, παρουσία και με την βοήθεια, εφόσον
το επιθυμούν, τρίτου προσώπου κοινής επιλογής. Αν και ο εμπνευστής του άρθρου
αυτού, ο τότε Πρόεδρος του Αρείου Πάγου Στέφανος Ματθίας, ως τρίτο πρόσωπο
κοινής επιλογής θεωρούσε τους εμπειρογνώμονες, εν τούτοις με την τώρα υπάρ-
χουσα γνώση περί διαμεσολάβησης, το τρίτο πρόσωπο κοινής επιλογής κάλλιστα θα
μπορούσε να είναι ο διαμεσολαβητής.
Όπως είναι γνωστό, το άρθρο 214α του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, εισήχθη
με τη διάταξη του άρθρου 1 του νόμου 2298/1995, εν συνεχεία καταργήθηκε με τη
διάταξη της παρ. 5 του άρθρου 6 του Ν 2479/1997 και αντικατεστάθη με νέα διάταξη
του νόμου αυτού, άρχισε δε να εφαρμόζεται με μεγάλη καθυστέρηση το 2000.
Η διάταξη αυτή έχει μείνει μέχρι σήμερα ουσιαστικά ανενεργός δεδομένου ότι,
στην πράξη, συντάσσεται πρακτικό, στο οποίο απλώς διαπιστώνεται, ότι δεν επετεύ-
χθη η επίλυση της διαφοράς, χωρίς να έχει γίνει, στο σύνολο σχεδόν των περιπτώ-
σεων, προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση.