16 / 34
9
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
«Ο φόρος που κάθε ιδιώτης καλείται να πληρώσει θα έπρεπε να είναι βέβαι-
ος και όχι αυθαίρετος. Η χρονική στιγμή της πληρωμής, ο τρόπος πληρωμής, η
πληρωτέα ποσότητα, θα έπρεπε να είναι ξεκάθαρες στον συνεισφέροντα, και σε
κάθε άλλο πρόσωπο. Όπου ισχύει διαφορετικά, κάθε φορολογούμενος βρίσκε-
ται λίγο πολύ στην εξουσία του φοροσυλλέκτη…Η βεβαιότητα για το τι θα έπρεπε
να πληρώσει κάθε ιδιώτης είναι, στο χώρο της φορολογίας, ένα ζήτημα τόσο ση-
μαντικό που ένας μεγάλος βαθμός ανισότητας….δεν είναι τόσο μεγάλο κακό όσο
ένας μικρός βαθμός αβεβαιότητας»
Adam Smith, από τον Πλούτο των Εθνών
«Η αποφυγή της φορολογίας αποτελεί τη μόνη πνευματική αναζήτηση που
ακόμα προσφέρει κάποια ανταμοιβή»
John Maynard Keynes
Πριν από περίπου πέντε χρόνια, κατά τη διάρκεια του ετήσιου φορο-
λογικού συνεδρίου του Ελληνοαμερικάνικου Επιμελητηρίου, είχε παρου-
σιαστεί μια εισήγηση για την εισαγωγή γενικής διάταξης κατά της φορο-
αποφυγής στο ελληνικό δίκαιο. Την είχε εκφωνήσει ο, μετέπειτα Υφυ-
πουργός Οικονομικών, Γ. Μαυραγάνης, κατά τη διάρκεια της υπουργικής
θητείας του οποίου ενσωματώθηκε τελικά μια τέτοια διάταξη στον Κώδι-
κα Φορολογικής Διαδικασίας (ΚΦΔ). Τότε με είχε ξενίσει μια τέτοια ιδέα.
Σε μια χώρα που οι φορολογικές αρχές χαρακτηρίζονται από μια αυστη-
ρή προσήλωση στον τύπο (ιδίως όταν αυτό αποβαίνει εις βάρος του φο-
ρολογουμένου), αλλά και που το φορολογικό σύστημα είναι ευμετάβλη-
το, πολύπλοκο και χωρίς συνοχή, πίστευα ότι η εισαγωγή μιας τέτοιας
διάταξης θα δημιουργούσε πολύ μεγάλη ανασφάλεια δικαίου. Ότι, πε-
ραιτέρω, θα δυσκόλευε τους ίδιους τους φορολογικούς ελεγκτές και τη
φορολογική αρχή γενικότερα, καθώς η πρακτική εφαρμογή της θα απαι-
τούσε μια τελείως διαφορετική προσέγγιση και νοοτροπία από αυτήν που
είχαν υιοθετήσει μέχρι τότε. H αίσθηση αυτή παραμένει και σήμερα με
βάση συζητήσεις με εκπροσώπους της φορολογικής διοίκησης αλλά και
την καθημερινή τριβή στο αντικείμενο.