ΝΑΥΤΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ

καίου και της αγγλικής πρακτικής. Ενδεικτική των κενών αυτών εί-

ναι η σχεδόν ταυτόχρονη με τον Κ.Ι.Ν.Δ. υιοθέτηση ειδικού νομο-

θετήματος για την προτιμώμενη υποθήκη (ΝΔ 3899/1958), για να

τονώσει τις εγγυήσεις του προσφεύγοντος στη διεθνή χρηματαγο-

ρά ελληνικού πλοίου. Το νομοθέτημα αυτό, μεγάλο μέρος του οποί-

ου βρίσκεται σε αχρησία εξαιτίας της κύρωσης διεθνών συμβάσε-

ων, χρήζει άμεσης επικαιροποίησης. Νομοπαρασκευαστικές προ-

σπάθειες προς την κατεύθυνση αυτή είχαν επανειλημμένως ξεκινή-

σει στο παρελθόν, υπό την προεδρία του αείμνηστου Καθηγητή Α.

Αντάπαση, χωρίς να ευοδωθούν. Ο εφαρμοστής του δικαίου πρέ-

πει, σε κάθε περίπτωση, να ελέγχει αν η κρίσιμη διάταξη του Κ.Ι.Ν.Δ.

έχει σιωπηρώς καταργηθεί από αυξημένης τυπικής ισχύος κανόνα

διεθvούς δικαίου, που έχει κυρώσει η χώρα μας. Στην ενότητα των

εθνικών νομοθετημάτων περιλαμβάνονται επίσης: το προαναφερ-

θέν ΝΔ 3899/1958 για την προτιμώμενη υποθήκη, οι ειδικές διατά-

ξεις που διέπουν την νηολόγηση και το καθεστώς των πλοίων ως κε-

φαλαίων εξωτερικού, και τώρα στη β΄ έκδοση, ο Ν. 959/79 για τη

ναυτική εταιρεία.

Οι διεθνείς συμβάσεις έχουν κεντρική θέση στη συλλογή: αφενός δι-

ότι καταλαμβάνουν προοδευτικά όλο και μεγαλύτερο τμήμα του ελ-

ληνικού δικαίου (η χώρα μας εμφανίζει τα τελευταία χρόνια αυξημέ-

νη ευαισθησία στην κύρωση διεθνών ναυτικών συμβάσεων), αφε-

τέρου διότι ρυθμίζουν θεσμούς-πυλώνες στο ναυτικό πεδίο. Οι δι-

εθνείς συμβάσεις κατηγοριοποιούνται θεματικά, από το γενικότερο

στο ειδικότερο: θαλάσσια μεταφορά, περιορισμός ευθύνης, ρύπαν-

ση, συντηρητική κατάσχεση, θαλάσσια αρωγή και σύγκρουση (στη

β’ έκδοση), ναυτεργασία. Επειδή η πλειονότητα αυτών έχει επανει-