ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΚΟΝΟΜΙΑ

41 / 44

Ο ΤΡΟΠΟΣ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ
144
ση, ο Εναγόμενος εθεωρείτο Ενάγων και ο Τριτοδιάδικος εθεωρείτο Εναγόμενος.
Κατά συνέπεια, η ειδοποίηση Τριτοδιαδίκου εθεωρείτο ότι υπέχει μορφή «αγω-
γής» του Εναγομένου κατά του Τριτοδιαδίκου288. Μετά την επίδοση της Ειδοποίησης
Τριτοδιαδίκου, ο Τριτοδιάδικος καθίστατο διάδικος στην εκκρεμούσα αγωγή αυτή
και είχε τα ίδια δικαιώματα σχετικά με την υπεράσπισή του, ως εάν είχε εναχθεί με
«κανονική» ξεχωριστή αγωγή από τον Εναγόμενο. Ο Τριτοδιάδικος, όμως, δεν εθεω-
ρείτο Εναγόμενος στην εκκρεμούσα αγωγή μεταξύ Ενάγοντα και Εναγομένου, εκτός
εάν ο Ενάγοντας αποφάσιζε να τον καταστήσει συνεναγόμενο. Εάν δεν συνέβαινε αυ-
τό, η διαδικασία Τριτοδιαδίκου εθεωρείτο εντελώς ανεξάρτητη διαδικασία από την
εκκρεμούσα αγωγή 289.
Σκοπός της διαδικασίας Τριτοδιαδίκου είναι η αποφυγή πολλαπλότητας αγωγών, η
αποφυγή εξόδων, η δέσμευση του Τριτοδιαδίκου από το αποτέλεσμα της αγωγής με-
ταξύ Ενάγοντα και Εναγομένου και η δυνατότητα έκδοσης απόφασης επί του θέματος
που σχετίζεται με την διαδικασία Τριτοδιαδίκου, αμέσως μετά την έκδοση απόφασης
αναφορικά με την εκκρεμούσα αγωγή. Στην τελευταία περίπτωση, με τον τρόπο αυτό
δεν θα είναι αναγκασμένος ο Εναγόμενος να περιμένει να ικανοποιήσει την αξίωσή
του κατά του Τριτοδιαδίκου με την έγερση ξεχωριστής αγωγής, ενώ ο Ενάγων θα έχει
τη δυνατότητα να εκτελέσει την απόφαση εναντίον του Τριτοδιαδίκου290.
11. ΑΝΗΛΙΚΟΙ / ΑΠΟΒΙΩΣΑΝΤΕΣ ΔΙΑΔΙΚΟΙ
Μέριμνα λαμβάνει η Διάταξη 9 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας και για τις περι-
πτώσεις όπου διάδικοι είναι α) ανήλικοι δίχως κηδεμόνα και καθυστερημένα πρό-
σωπα και β) αποβιώσαντες δίχως προσωπικό αντιπρόσωπο στην Κύπρο.
Στην πρώτη περίπτωση, που ρυθμίζεται από το θεσμό 12 της Διάταξης 9, ο ανήλικος
ή καθυστερημένος θα μπορεί να εκπροσωπείται, όταν πρόκειται για Ενάγοντα, από
πρόσωπο που θα περιγράφεται στο Κλητήριο Ένταλμα ως πλησιέστερος φίλος291 και,
όταν πρόκειται για Εναγόμενο, από κηδεμόνα που θα ορίσει το Δικαστήριο. Στην πε-
ρίπτωση αυτή έχει κριθεί ότι διάδικος (Ενάγοντας) είναι ο ανήλικος που αξιώνει τις
θεραπείες που εκτίθενται στο παρακλητικό (αιτητικό) τις Έκθεσης Απαίτησης και όχι
ο πλησιέστερος φίλος. Ο τελευταίος είναι απλώς το πρόσωπο μέσω του οποίου έχει
288. Βλ. «McCheane v. Jyles» (1902) 1 Ch.D. 287.
289. Βλ. «Scott v. West Yorkshire Road Car Co.» [1971] 3 All E.R. 534 και Annual Practice 1958,
σελ. 381.
290. Η αρχή αυτή διατυπώθηκε από την αγγλική νομολογία. Βλ. «Barklays Bank v. Tom» [1923]
1 KB 226, «The Normar» [1968] 1 All E.R. 753 και «Chatsworth Investments v. Amoco Ltd»
[1968] 3 All E.R. 357.
291. Η ορολογική φράση «πλησιέστερος φίλος» αποτελεί ανεπίσημη μετάφραση στα ελληνικά της,
υφιστάμενης στο πρωτότυπο (και ισχύον ως επίσημο) αγγλικό κείμενο του θεσμού 12 της
Διάταξης 9, φράσης «next friend». Θα ήταν νομικώς πλέον δόκιμο εάν αποδιδόταν η φράση
αυτή στα ελληνικά με τη φράση «εγγύτερο πρόσωπο». Προφανώς, στους πλησιέστερους φί-
λους εξέχουσα θέση κατέχουν οι εγγύτεροι συγγενείς (του ανηλίκου ή του καθυστερημένου
προσώπου).