Previous Page  36 / 44 Next Page
Information
Show Menu
Previous Page 36 / 44 Next Page
Page Background

ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ

139

(διαφορετικού από τους αρχικούς διαδίκους) στοιχειοθετεί τον δικονομικό μηχανι-

σμό της «

Παρέμβασης

»

274

.

Όταν έχουμε υποκατάσταση ως Ενάγοντα ενός άλλου προσώπου, τότε πρόκειται για

«

Κύρια Παρέμβαση

», υπό την έννοια ότι ο Παρεμβαίνων διεκδικεί το επίδικο δικαί-

ωμα ή αντικείμενο μόνο στο όνομά του, επιδιώκοντας με τον τρόπο αυτό τον εξοβε-

λισμό του αρχικώς Ενάγοντα από τη δίκη. Όταν έχουμε προσθήκη ενός άλλου προ-

σώπου ως (Συν)Ενάγοντα, τότε πρόκειται για «

Πρόσθετη Παρέμβαση

», υπό την έν-

νοια ότι ο Παρεμβαίνων αντικειμενικώς συμμαχεί με τον αρχικώς Ενάγοντα στην από

κοινού επιδίωξη της ικανοποίησης του επίδικου (κοινού) δικαιώματός τους.

Περαιτέρω, η

επιλογή

των Εναγομένων προσώπων σε μία αγωγή είναι δικαίωμα που

βασικά και καταρχήν ανήκει στον Ενάγοντα

275

. Σύμφωνα, όμως, με τα διαλαμβανό-

μενα στον θεσμό 10 της Διάταξης 9, το Δικαστήριο έχει την εξουσία να διατάξει σε

οποιοδήποτε στάδιο της διαδικασίας, είτε κατόπιν αιτήσεως είτε χωρίς αίτηση, την

προσθήκη

οιουδήποτε προσώπου ως διαδίκου, την παρουσία του οποίου θεωρεί

αναγκαία για την πλήρη και αποτελεσματική επίλυση όλων των θεμάτων που εγείρο-

νται στην αγωγή. Η απόφανση, ως προς το εάν βρίσκονται όλοι οι αναγκαίοι διάδι-

κοι ενώπιον του Δικαστηρίου, είναι συναρτημένη με τα επίδικα θέματα, όπως αυτά

προσδιορίζονται στις γραπτές προτάσεις

276

.

Το

κριτήριο

αναφορικά με την ενεργοποίηση της εξουσίας του Δικαστηρίου να προ-

σθέσει ως Εναγόμενο ένα πρόσωπο, το οποίο ο Ενάγων δεν επιθυμούσε να εναγάγει,

είναι το κατά πόσον η επιδιωκόμενη από τον Ενάγοντα απόφαση του Δικαστηρίου θα

ήταν δυνατόν να επηρέαζε άμεσα τον παρεμβαίνονται ως επιπρόσθετο Εναγόμενο,

υπό την έννοια ότι αυτός θα δεσμεύεται από το αποτέλεσμα της διαδικασίας. Το κρι-

τήριο αυτό θεσπίσθηκε από την αγγλική νομολογία και υιοθετήθηκε από την αντί-

στοιχη κυπριακή

277

.

Ειδικότερα, βασικό κριτήριο για την άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του

Δικαστηρίου για την προσθήκη διαδίκου, σύμφωνα με τα διαλαμβανόμενα στον θε-

σμό 10 της Διάταξης 9, είναι το ακόλουθο: Το κατά πόσο θα επηρεασθούν άμεσα τα

274. Η Παρέμβαση ως διαδικασία πλήθυνσης ή διεύρυνσης του αριθμού των διαδίκων διακρί-

νεται από την Ομοδικία, στο πλαίσιο της οποίας έχουμε ομοίως διαδικασία πλήθυνσης ή δι-

εύρυνσης των διαδίκων, ως εξής : Η Παρέμβαση προϋποθέτει ήδη εκκρεμούσα Δίκη (έγερ-

ση Αγωγής με αρχικούς διαδίκους), ενώ η Ομοδικία στοιχειοθετείται πριν την έγερση

της Αγωγής, υπό την έννοια ότι έχει ήδη διαμορφωθεί η πλήθυνση του αριθμού των δια-

δίκων κατά την καταχώρηση του Κλητηρίου Εντάλματος. Βλ. σχετικά:

N. Ν

ΙΚΑ

, «Εγχειρίδιο

Πολιτικής Δικονομίας», 2

η

έκδοση, 2016 (εκδόσεις Σάκκουλα, Αθήνα - Θεσσαλονίκη).

275. Supreme Court Practice 1982, τ.3, σελ. 210.

276. Βλ. «Παπαχριστοφόρου v. Χαραλάμπους» (1991) 1 Α.Α.Δ. 906 και «Οδυσσέως v. Λαϊκής Κυ-

πριακής Τράπεζας Λτδ» (2001) 1 (Β) Α.Α.Δ. 1372.

277. Βλ. σχετικά: «Dollfus Mieg et Compagnie S.A. v. Bank of England» [1950] 2 All E.R. 605, 611,

«Amon v. Raphael Tuck & Sons Ltd» [1956] 1 All E.R. 273, «General Insurance Co. of Cyprus

Ltd v. Georghiou and Another (1963) 2 C. L. R. 117» και «Παγκυπριακή Ασφαλιστική Λτδ v.

Μηνά» (2003) 1 (Γ) Α.Α.Δ. 1818.