ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ

302

ΕΙΔΙΚΟ ΜΕΡΟΣ / ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΑΣΤΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ

Επιπλέον, αν αρθεί ή λήξει ή ασφάλιση, ο ζημιωθείς συνεχίζει να προστατεύεται καθώς

τα παραπάνω δεν μπορούν να αντιταχθούν πριν περάσει ένας μήνας από τότε που ο ασφα-

λιστής ειδοποίησε την Αρχή ή το αρμόδιο σύμφωνα με υπουργική απόφαση νομικό πρό-

σωπο. Αξίζει να σημειωθεί, ότι η υπουργική απόφαση που θα ορίζει την Αρχή ή το νομικό

πρόσωπο που θα είναι αρμόδιο να δέχεται τις κοινοποιήσεις των ασφαλιστών δεν έχει ακό-

μη εκδοθεί.

Αποτέλεσμα είναι πώς το ως άνω προνόμιο, που δίνεται εκ του νόμου (άρθρο 26 ΑσφΝ)

στον ζημιωθέντα από ατύχημα καλυπτόμενο από υποχρεωτική ασφάλιση αστικής ευθύνης,

είναι μια αυταπάτη. Οι ρυθμίσεις του άρθρου 26 ΑσφΝ ενεργοποιούνται μόνο με την υπουρ-

γική απόφαση. Ως εκ τούτου και μέχρι την έκδοση αυτής εφαρμόζεται η ρύθμιση για τη γε-

νική ασφάλιση αστικής ευθύνης (άρθρο 25 ΑσφΝ και άρθρο 26§5 ΑσφΝ). Το τελευταίο δεν

ισχύει για την ασφάλιση αυτοκινήτων από τροχαία ατυχήματα, η οποία ρυθμίζεται από τον

κ.ν. 489/1976

680

ΙΙ. Κατ’ ιδίαν περιπτώσεις υποχρεωτικής ασφάλισης

από αστική ευθύνη

1. Οδικός, σιδηροδρομικός και αεροπορικός μεταφορέας

Ο οδικός μεταφορέας υποχρεούται

681

να έχει ασφαλιστική κάλυψη έως το ποσό των

60.000 ευρώ, προς αποκατάσταση ζημιών που υπέστη το φορτίο του φορτωτή κατά τη μετα-

φορά, τις οποίες ζημίες είναι αστικώς υπεύθυνος να αποκαταστήσει

∙

άμα το φορτίο είναι με-

γαλύτερης αξίας, ο φορτωτής έχει την υποχρέωση να το δηλώσει στον μεταφορέα και να κα-

ταβάλει τη διαφορά των ασφαλίστρων, ώστε το ασφαλιστικό ποσό να καλύπτει το σύνολο

της αξίας των μεταφερόμενων πραγμάτων

682

2. Διοργανωτές ταξιδίων

Οι διοργανωτές ή οι πωλητές οργανωμένων ταξιδίων έχουν την υποχρέωση

683

να συνά-

πτουν ασφάλιση της επαγγελματικής αστικής ευθύνης τους για λάθη και παραλείψεις κατά

την άσκηση του επαγγέλματός τους με νομίμως λειτουργούσα στην Ελλάδα ή άλλο κράτος

μέλος της ΕΕ ασφαλιστική εταιρία.

Η ασφάλιση αυτή πρέπει να καλύπτει την υποχρέωση επιστροφής του καταβληθένος τι-

μήματος στους καταναλωτές από τον διοργανωτή και τον επαναπατρισμό των καταναλω-

τών, καθώς και περιπτώσεις αφερεγγυότητας ή πτώχευσης του διοργανωτή και του πωλητή.

680. Βλ.

Χατζηνικολάου-Αγγελίδου Ρ.

, Ιδιωτικό ασφαλιστικό δίκαιο, 2012, σελ. 261 και ΑΠ 109/2007,

ΔΕΕ 2007, 692.

681. Άρθρο 13 ν. 3387/2010.

682. Βλ.

Ρόκα Ι.,

Συμβατικό ασφαλιστικό δίκαιο, 2016, σελ. 962.

683. Π.Δ. 339/1996.