53 / 62
298
ΕΙΔΙΚΟ ΜΕΡΟΣ / ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΑΣΤΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ
Στη θεωρία και τη νομολογία επικρατεί η πάγια αντίληψη, ότι η ιατρική ευθύνη απορ-
ρέει κατά κύριο λόγο από ιατρικό σφάλμα (Behandlungsfehler, medical malpractice, fault
médicale) και μάλιστα από σφάλμα, το οποίο καταλογίζεται στον ίδιο τον ιατρό
669
.
Στο ελληνικό δίκαιο, εκτός από τη διάταξη του άρθρου 8 ν. 2251/1994, δεν υφίσταται ει-
δική νομοθετική ρύθμιση για την ιατρική ευθύνη με αποτέλεσμα να επιχειρείται η διαμόρ-
φωση του κατάλληλου νομοθετικού πλαισίου, με την επίκληση των βασικών εννοιών της
αστικής ευθύνης. Πρόκειται για μία «μεταφορά», όπως αποκαλείται στη θεωρία
670
, των γενι-
κών κανόνων της ενοχής προς αποζημίωση, η οποία απορρέει είτε από την παράβαση συμ-
βατικών υποχρεώσεων, είτε από αδικοπραξία.
Στο άρθρο 8 του ν. 2251/1994 καθορίζεται ρητά ότι ο ιατρός, ως παρέχων υπηρεσίες,
ευθύνεται για κάθε ζημία που προκάλεσε παράνομα και υπαίτια κατά την παροχή των υπη-
ρεσιών, ανεξάρτητα από το γεγονός της σύνδεσής του με συμβατική σχέση με τον ασθενή
671
.
Το βάρος της απόδειξης φέρει ο ζημιωθείς, ο οποίος υποχρεούται να αποδείξει τη ζημία και
την αιτιώδη συνάφεια μεταξύ της παροχής της υπηρεσίας και της ζημίας (άρθρο 8 παρ. 3).
Από την άλλη μεριά, ο ιατρός-παρέχων τις υπηρεσίες φέρει το βάρος της απόδειξης της έλ-
λειψης παρανομίας και υπαιτιότητας (άρθρο 8 παρ. 4). Για την απόδειξη της έλλειψης υπαι-
τιότητας, λαμβάνονται υπόψη το σύνολο των ειδικών συνθηκών και η ευλόγως προσδοκώ-
μενη ασφάλεια
672
)
673
. Για την εξειδίκευση του συνόλου των ειδικών συνθηκών και την ευ-
λόγως προσδοκώμενη ασφάλεια απαριθμούνται ενδεικτικά (‘’...ιδίως...’’) ορισμένα κριτή-
ρια, όπως:
α) η φύση και το αντικείμενο της υπηρεσίας, ιδίως σε σχέση προς τον βαθμό επικινδυ-
νότητάς της,
β) η παρουσίαση και ο τρόπος παροχής της,
γ) ο χρόνος παροχής της,
δ) η αξία της παρεχόμενης υπηρεσίας,
669. Βλ.
Σινανιώτη-Μαρούδη Α
., Δεοντολογικά και Νομικά Θέματα στη Στοματική και Γναθοπροσω-
πική Χειρουργική σε συλλογικό έργο
Αγγελόπουλου Α./ Αλεξανδρίδη Κ.
, Σύγχρονη Στοματική &
Γναθοπροσωπική Χειρουργική, 2004, σελ. 993 επ., σελ. 1008.
670. Βλ.
Φουντεδάκη Κ.
, Αστική Ιατρική Ευθύνη, 2003, σελ. 443,
Σινανιώτη-Μαρούδη Α
., ό.π., σελ.
1011,
Τζίβα Ε.,
Ασφάλιση Ιατρικής Ευθύνης, 2013, σελ. 11.
671. Η ιατρική σύμβαση είναι σύμβαση παροχής ανεξαρτήτων υπηρεσιών και συνεπώς ο ιατρός θα
ευθύνεται στην ίδια έκταση όπως ακριβώς και ο παρέχων υπηρεσίες, βλ. αναλυτικά
Φουντεδά-
κη Κ
., ό.π., σελ. 337 επ., 338.
672. Όπως το άρθρο 8§4 ν. 2251/1994 τροποποιήθηκε με το άρθρο 10§3 του ν. 3587/2007 (ΦΕΚ Α΄
152/10.2.2007) [”Τροποποίηση και συμπλήρωση του ν. 2251/1994 ”Προστασία των καταναλω-
τών’’, όπως ισχύει-Ενσωμάτωση της Οδηγίας 2005/29 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του
Συμβουλίου των (ΕΕ L 149)].
673. Βλ.
Πιτσιρίκο Ι
.
,
Κρίσιμα και αμφισβητούμενα νομικά ζητήματα ευθύνης στις σχέσεις παροχής
υπηρεσιών κατά τον ΑΚ και το άρθρο 8 του ν. 2251/1994, ΠειρΝ 22, 392-397 (παρ. 5 ΙΙ-ΙΙΙ), 399-
400 (§5 V) [Πριν την τροποποίηση του άρθρου 8§4 ν. 2251/1994 με το άρθρο 10§3 ν. 3587/2007
(ΦΕΚ Α΄ 152/10.2.2007)].