ΒΑΣΙΚΟΙ ΘΕΣΜΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΫΠΑΛΛΗΛΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ

ΚΕΦ. Α’ – Το προσωπικό της δημόσιας διοίκησης

13.

β) Έχει ως αντικείμενο την παροχή υπηρεσιών, δηλαδή την υποχρέω-

ση του υπαλλήλου να εκτελεί ορισμένα καθήκοντα ή ορισμένη εργασία σε μία

υπηρεσιακή μονάδα του ΔΝΠ του Κράτους, κυρίως για την άσκηση της εκτελε-

στικής λειτουργίας ή του διοικητικού έργου της δικαστικής λειτουργίας

. Το

χαρακτηριστικό αυτό διακρίνει τους δημόσιους υπαλλήλους από τα πρόσωπα

εκείνα, τα οποία βάσει μιας ειδικής έννομης σχέσης με το ΔΝΠ του Κράτους

αναλαμβάνουν να παρέχουν ορισμένες υπηρεσίες (π.χ. μεταφορικές, τηλεπικοι-

νωνιακές

.) ή να του προμηθεύσουν ορισμένα κινητά πράγματα (προμη-

θευτές του Δημοσίου) ή να κατασκευάσουν ορισμένο τεχνικό ή άλλο έργο (ερ-

γολάβοι του Δημοσίου).

14.

γ) Εισάγει τον υπάλληλο στην οργανική δομή του προσωπικού του

Κράτους και συνεπάγεται: α) την ιεραρχική εξάρτησή του κατά την άσκηση των

καθηκόντων ή της εργασίας του, δηλαδή την υποχρέωση να ακολουθεί τις δια-

ταγές και τις οδηγίες των προϊσταμένων του, οι οποίοι έχουν και την αρμοδιό-

τητα να ελέγχουν τις πράξεις του και β) την πειθαρχική ευθύνη του, δηλαδή τη

δυνατότητα επιβολής σε αυτόν πειθαρχικών κυρώσεων σε περίπτωση παράβα-

σης των κανόνων που καθορίζουν τις υποχρεώσεις του. Το χαρακτηριστικό αυ-

τό διακρίνει τους δημόσιους υπαλλήλους από τα πρόσωπα που i) συγκροτούν

τα άμεσα όργανα του νομικού προσώπου του Κράτους (βλέπε αριθμ. 2)

και

ii) προσφέρουν τις υπηρεσίες τους με βάση σύμβαση έμμισθης εντολής (όπως

21. Διάφορες νομοθετικές διατάξεις προέβλεπαν τη συμμετοχή των δημόσιων υπαλλήλων

σε ειδικά δικαστήρια, τα οποία ήταν δικαιοδοτικά όργανα που ανήκαν στη δικαστική

λειτουργία. Ήδη, μετά την πάροδο της μεταβατικής περιόδου του άρθρου 9 § 1 του Ν.

1406/1983, δεν είναι συνταγματικά ανεκτή (άρθρα 87 § 1 και 94 § 1 Σ) τόσο η ίδρυση νέ-

ων όσο και η λειτουργία των τυχόν υφιστάμενων ειδικών διοικητικών δικαστηρίων, ως

προς την υπαγωγή στην αρμοδιότητά τους νέων υποθέσεων.

22. Η προσθήκη στον νομοθετικό ορισμό του δημόσιου υπαλλήλου, που περιελάμβανε ο

προϊσχύσας Υπαλληλικός Κώδικας του 1951 (άρθρο 1 § 2), του στοιχείου του «έμμεσου

οργάνου», για να τονιστεί η διάκριση από τα άμεσα όργανα, ήταν περιττή, αφού ανα-

γκαίο στοιχείο του ορισμού είναι η ιεραρχική και πειθαρχική σχέση, η οποία είναι αντίθε-

τη προς την έννοια του άμεσου οργάνου. Εξάλλου, σημειώνεται ότι τυχόν αμφισβήτηση

ως προς την ιδιότητα ορισμένου προσώπου ως δημόσιου υπαλλήλου, ακόμα και αν ανα-

φύεται ως προδικαστικό ζήτημα σε αστική ή ποινική δίκη, επιλύεται από τριμελή επιτρο-

πή του αρμόδιου για τις υπαλληλικές διαφορές Τμήματος του ΣτΕ (Τμήμα Γ’). Η επιτροπή

αυτή συγκροτείται με απόφαση του Προέδρου του Τμήματος και αποτελείται από τον ίδι-

ον ή τον νόμιμο αναπληρωτή του και δύο (2) Συμβούλους Επικρατείας. Η επιτροπή επι-

λαμβάνεται ύστερα από είτε ερώτημα του δικαστηρίου ή της δημόσιας αρχής, ενώπιον

των οποίων έχει ανακύψει η αμφισβήτηση, είτε αίτηση του ενδιαφερομένου και με τη δι-

αδικασία, την οποία προβλέπει το άρθρο 3 ΥΚ.