20 / 26
41
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Όπως ήδη εκτέθηκε, η φαινομενολογική-υπαρξιστική μεθοδολογική προσέγ-
γιση του δημόσιου δικαίου επιτρέπει, κυρίως μέσω των οικονομικών και θε-
σμικών δεδομένων του κρατικού παρεμβατισμού, την τεκμηρίωση της καθο-
ριστικής σημασίας της δημόσιας υπηρεσίας ως προς την επεξήγηση της όλης
εξέλιξης του κλάδου τούτου της έννομης τάξης. Η παρατήρηση αυτή ουδό-
λως παραγνωρίζει το γεγονός ότι, ιδίως στο πλαίσιο της σύγχρονης νομικής
επιστήμης, η διάκριση μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού δικαίου δεν είναι -κάθε
άλλο μάλιστα- στεγανή. Άλλωστε αυτό τούτο το πεδίο του κρατικού παρεμ-
βατισμού συνιστά, ίσως, το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα όσμωσης μετα-
ξύ δημόσιου και ιδιωτικού δικαίου. Όμως η σύνδεση της δημόσιας υπηρεσί-
ας με την πορεία εξέλιξης του δημόσιου δικαίου εξηγείται ευχερώς με βάση
την -στοιχειώδη από πλευράς ιστορίας του δικαίου και των θεσμών του- δι-
απίστωση, ότι οι καταβολές της δημόσιας υπηρεσίας βρίσκονται στον χώρο
εκείνο της κρατικής δράσης, όπου κατ’ εξοχήν ασκείται δημόσια εξουσία. Ενώ
ακόμη και σήμερα, όπως θα διαφανεί στην συνέχεια, η λειτουργία της δη-
μόσιας υπηρεσίας εντός του κρατικού παρεμβατισμού υποδηλώνει την οιο-
νεί «
επιβίωση
» του δημόσιου δικαίου ακόμη και όταν η κρατική παρεμβατι-
κή δραστηριότητα οργανώνεται και επιχειρείται στην πράξη κατά κύριο λόγο
μέσω των κανόνων του ιδιωτικού δικαίου, όπου η παρουσία της δημόσιας
εξουσίας είναι από ασθενική έως δυσδιάκριτη.
Α. Η δημόσια υπηρεσία ως προσδιοριστικός παράγων
της οργάνωσης και λειτουργίας των κρατικών δομών
Συγκεκριμένα δε, η εξελικτική πορεία της δημόσιας υπηρεσίας καταγράφει
εναργώς την κατά τ’ ανωτέρω αντίστοιχη εξέλιξη του δημόσιου δικαίου και,
πρωτίστως, του ειδικότερου κλάδου του διοικητικού δικαίου αμφιπλεύρως.
Ήτοι:
1.
Αφενός από πλευράς οργάνωσης των,
lato sensu
, κρατικών δομών. Με
την έννοια ότι αφορά την οργάνωση των δομών και των τριών εξουσιών,
κατά τις διατάξεις του άρθρου 26 του Συντάγματος. Αφού η δημόσια υπη-