Η ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

ας, καθιστά τον ρόλο της νομολογίας περιορισμένο, ως προς την γενι-

κότερη διαπλαστική του δύναμη. Τα ευρήματα της νομολογίας του Συμ-

βουλίου της Επικρατείας και της ελληνικής θεωρίας του δημόσιου δι-

καίου, που σχετίζονται με την έννοια της δημόσιας υπηρεσίας, μαρτυ-

ρούν αψευδώς.

β)

Αντιθέτως, το γαλλικό διοικητικό δίκαιο, τουλάχιστον στην αφετηρία

του και στο μεγάλο μέρος της διαδρομής του, διακρίθηκε για το ότι δεν

στηρίχθηκε τόσο σε γραπτούς κανόνες δικαίου, πολλώ μάλλον κωδικο-

ποιημένης μορφής.

E contrario

, η προέλευσή του και η μετέπειτα «

ενη-

λικίωσή

» του υπήρξε καθαρώς νομολογιακή. Και δη υπό το καθεστώς

της «

εμβληματικής

» επιρροής του

Tribunal des Conflits

και του

Conseil

d’Ėtat

, μέσω της οποίας η νομολογία αναδείχθηκε, πρωτίστως δια της

οδού της δημιουργίας γενικών αρχών του δημόσιου και διοικητικού δι-

καίου, σε πραγματική πηγή δικαίου.

Πολλά οφείλει λοιπόν το εν γένει δημόσιο δίκαιο στον εμπειρισμό και

την διαπλαστική δύναμη της νομολογίας του

Tribunal des Conflits

και του

Conseil d’Etat

, κατά την ανάδειξη της δημόσιας υπηρεσίας ως θεμελιώδους

συνιστώσας του. Και η συμβολή αυτή καθίσταται ακόμη πιο ουσιαστική, αν

αναλογισθεί κανείς πως οι μεγάλες νομολογιακές στροφές, μέσω των αντί-

στοιχων αποφάσεων - «

grands arrêts

», για τις οποίες βλ. το κορυφαίο έργο

των M. Long, P. Weil, G. Braibant, P . Delvolvé , B . Genevois,

Les grands arrêts

de la jurisprudence administrative

, 20η έκδ., 2015, σελ. 65 επ., 109 επ., 207 επ.,

339 επ., 440 επ., με παραπέρα εκτενείς παραπομπές στη νομολογία- επήλ-

θαν με αφορμή διοικητικές διαφορές

prima faciae

πολύ μικρής, από πλευ-

ράς κοινωνικής και οικονομικής σημασίας, εμβέλειας. Τ’ ακόλουθα, εντε-

λώς ενδεικτικά, παραδείγματα αρκούν για να επιβεβαιώσουν «

του λόγου

το ασφαλές

», συνδέοντας μάλιστα, σε αρκετές περιπτώσεις, την θεωρία

της δημόσιας υπηρεσίας μ’ εκείνη των διοικητικών συμβάσεων:

α)

Η απόφαση CE 6.2.1903, Terrier, σχεδόν στα πρώτα στάδια της νομο-

λογίας του

Conseil d’État

, συνέθεσε τα βασικά χαρακτηριστικά της δη-

μόσιας υπηρεσίας δικάζοντας επί διοικητικής διαφοράς, η οποία είχε

ως αντικείμενο την απαλλαγή της νομαρχίας Saône-et-Loire από ερπε-

τά -συγκεκριμένα δε έχιδνες- που αφθονούσαν στην περιοχή. Έτσι, με

την απόφασή του αυτή το

Conseil d’État

έκρινε ότι η ως άνω δραστηρι-

ότητα καταστροφής εχιδνών, η οποία ανατέθηκε συμβατικώς -άρα στο

πλαίσιο διοικητικής σύμβασης- σε φυσικά πρόσωπα, συνιστά θεσμικώς