Η ΣΤΕΓΑΣΗ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

ΜΕΡΟΣ Γ - ΟΡΑΜΑΤΙΣΜΟΣ 2

θούν από το Συμβούλιο αυτό

. Η σειρά αυτή των ενεργειών και των αποφάσε-

ων, σε υπουργικό επίπεδο, αποδεικνύει ότι στόχος της κυβέρνησης ήταν η εξα-

σφάλιση των καλύτερων δυνατών συνθηκών, που θα επέτρεπαν την άρτια εκτέ-

λεσή του Μεγάρου.

Το Μέγαρο πλέον εγκαταλείπει την απόκεντρη και συμβολικά αδιάφορη θέση της

οδού Ρηγίλλης και μεταφέρεται ύστερα από πολλές περιπέτειες στην συμβολι-

κά φορτισμένη «

Θέση του στρατοπέδου Μακρυγιάννη, παρά τον Ιερό Βράχο της

Ακροπόλεως»

Η αρχιτεκτονική της πρότασης του 1930

Τα σχέδια του 1930 ακολουθούν την ίδια αντίληψη του ενιαίου δικαστηρίου. Το

parti δεν μετατρέπεται. Το προτεινόμενο κτήριο καλύπτει έκταση 16.000τμ, έχει

όγκο 500.000μ

και το ύψος του φτάνει τα 66,35μ, τη στιγμή που κανένα κτή-

ριο στην Αθήνα δεν ξεπερνά τα 25μ. Η διάταξη της β’ φάσης, αν και σχεδιασμέ-

νη 20 χρόνια αργότερα, αποτελεί ουσιαστικά προέκταση της πρώτης με μικρές

μόνο μετατροπές, ακολουθώντας τις συνθετικές αρχές της Beaux-Arts. Εξάλλου,

όπως αναφέρει ο Νicolaus Pevsner στο βιβλίο του

Building Types

, από τον 19ο αι.

έως τις μέρες μας δεν εμφανίζεται λειτουργική εξέλιξη αλλά μόνο στυλιστική

Το αποτέλεσμα είναι ένα ογκωδέστατο οικοδόμημα με εμφανέστατα προβλήμα-

τα κλίμακας.

Ο Αλέξανδρος Νικολούδης μέσα από την σχεδιαστική δεινότητα που τον διακρί-

νει και με φανερές επιρροές από το Δικαστικό Μέγαρο των Βρυξελλών επεμβαί-

νει στα αρχικά σχέδια, κυρίως στην τομή, στην οποία κυριαρχεί η κεντρική τρισ-

διάστατη σύνθεση που καταλήγει σε μεγαλοπρεπή τρούλλο, η μορφή του οποί-

ου, όπως φαίνεται από την πληθώρα σκαριφημάτων και σχεδίων που βρέθη-

καν στο αρχείο του, αποτέλεσε αντικείμενο εξαντλητικής μελέτης από τον αρχι-

τέκτονα. Πρόκειται για μια αντιμετώπιση

καθαρά στο πνεύμα του μπαρόκ, με

ένα σύστημα τριών επάλληλων τρούλλων με σφενδόνη, διαφορετικής διαμέτρου

και χάραξης, έως ότου απολήξουν στον υπερδιακοσμημένο φανό. Η διαμόρφω-

ση αυτή, με αναφορά στον τρούλλο της παρισινής Chapelle des Invalides (1680)

του αρχιτέκτονα Jules Hardouin-Mansart αλλά και γενικότερα στην ναοδομία της

εποχής του μπαρόκ και την δραματική χρήση του φωτός, αποδίδει εντονότατη

48. Για την αρτιότερη σύνταξή τους καταρτίζεται επιτροπή, με απόφαση Υπουργού, η θητεία της

οποίας λήγει με την έγκριση των οριστικών σχεδίων από το Ειδικό Συμβούλιο, αποτελούμενη

από έναν αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου, του Προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου, και

του Προέδρου Πρωτοδικών.

49. Τσαγρής Βασίλης, «Η Θέμις παρά τους αρχαίους ναούς», εφημερίδα

Εστία

, 19.10.1930.

50. Pevsner, Nikolaus, ό.π., σσ. 53-62.

51. Dassas, Frédéric,

L’illusion baroque

, Gallimard, Paris, 1999, σελ. 80-81.