Η ΣΤΕΓΑΣΗ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

Η ΣΤΕΓΑΣΗ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ - ΑΘΗΝΑ 1834-2014

κτων για να εκφράσει τη Θέμιδα θα ανατρέξει στη συμβολή των αδελφών τε-

χνών, ζωγραφικής και γλυπτικής. Ζυγοί της Δικαιοσύνης, αετοί, ασπίδες, πετεινοί

και λέοντες γνωστά σύμβολα εξουσίας και Δικαιοσύνης επιστρατεύονται για να

την εκφράσουν. Κυρίως θα χρησιμοποιήσει ως σύμβολο τον τρούλλο, ώστε συ-

νειρμικά να ανακαλείται η θεία αναφορά της ανθρώπινης Δικαιοσύνης

Η πρόταση Νικολούδη για το Δικαστικό Μέγαρο Αθηνών του 1930, είναι μια

πομπώδης αρχιτεκτονική έκφραση στηριγμένη στο ακαδημαϊκό λεξιλόγιο και

τις ήδη παρωχημένες αρχές της École des Beaux-Arts, τις οποίες ο γαλλοτρα-

φής αρχιτέκτων ποτέ δεν εγκατέλειψε. Αναλογιζόμενοι το πρωτοποριακό αρ-

χιτεκτονικό έργο που παραγόταν την ίδια εποχή από τους μοντερνιστές αρ-

χιτέκτονες ειδικά στον τομέα των νέων σχολικών κτηρίων ή των πολυκατοι-

κιών, χωρίς ιδιαίτερη περίσκεψη θα χαρακτηρίζαμε την συγκεκριμένη πρότα-

ση για το Δικαστικό Μέγαρο Αθηνών αναχρονιστική. Η πρόταση αυτή αποτε-

λεί σαφώς ένα απολίθωμα του παρελθόντος, όμως συγκρινόμενη με τις διε-

θνείς αρχιτεκτονικές εφαρμογές της εποχής, προκειμένου περί θεσμικών δημο-

σίων κτηρίων, καθόλου δεν διαφοροποιείται

. Σε σχέση με τον μοντερνισμό ο

οποίος δεν είχε αποκτήσει ακόμη επεξεργασμένο αρχιτεκτονικό λεξιλόγιο για

την αντιμετώπιση θεσμικών κτηρίων και περιορίζονταν κυρίως σε κτήρια χρη-

στικά, σχολεία, εργοστάσια και κτήρια αναψυχής, ο συγκροτημένος αρχιτεκτο-

νικός λόγος της Beaux-Arts αποτελούσε σίγουρα μια ακίνδυνη και ασφαλή επι-

λογή στον διεθνή χώρο, πόσο μάλλον στην Ελλάδα με δεδομένη την καθυστέ-

ρηση που παρατηρείται στον ενστερνισμό καινοτόμων ιδεών από την ελληνι-

κή κοινωνία και ασφαλώς την αρχιτεκτονική.

53.

http://www.ca-paris.justice.fr/cour/fr/symbole/uk/page/c_index.html

και J. Chevalier - A. Gheer-

brand,

Dictiοnnaire des symbols

, Paris, 1982, σσ. 99-101, 281-283, 575-577.

54. Κορυφαία σχετικά παραδείγματα αποτελούν οι δύο σημαντικότεροι διεθνείς αρχιτεκτονι-

κοί διαγωνισμοί της περιόδου. Στον διαγωνισμό για το Μέγαρο της Κοινωνίας των Εθνών

στη Γενεύη το 1927, παρότι ανάμεσα στις συμμετοχές περιλαμβάνoνταν τα περίφημα σχέ-

δια των Le Corbusier και Hannes Meyer και στους κριτές οι Victor Horta και Henri Berlage,

τελικά η εκπόνηση του τελικού σχεδίου ανετέθη σε τρεις ακολούθους του συστήματος της

École des Beaux-Arts, τους Nénot, Broggi και Léfèbvre. Ο P.H. Nénot (1853-1934), μαθη-

τής του J. L. Pascal (1837-1920) στην École des Beaux-Arts, συνεχιστής της παράδοσης του

Garnier, είχε σχεδιάσει ανάμεσα σε άλλα και ένα από τα μεγαλύτερα δημόσια κτήρια της

εποχής του στο Παρίσι, το κτήριο της Nouvelle Sorbonne (1885-1901). Λίγα χρόνια αργό-

τερα το 1931 η διαμάχη ανάμεσα στο Μοντέρνο Κίνημα και στον ακαδημαϊσμό έμελλε να

επαναληφθεί στον διαγωνισμό για το Μέγαρο των Σοβιέτ στη Μόσχα, όπου οι προτάσεις

των Le Corbusier, W. Gropius, E. Mendelsohn, H. Poelzig και A. Perret, αγνοήθηκαν και επε-

κράτησε η ιδιόρρυθμος κλασικιστική πρόταση του Boris Mikhailovich Iofan. Βλ. Frampton,

Kenneth,

Μοντέρνα Αρχιτεκτονική

, Αθήνα 1987, σελ. 193 και Giedion, Siegfried

, Space, Time

and Architecture

, 5

ed., Cambridge Mass., pp. 530-538.