Η ΣΤΕΓΑΣΗ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

ΜΕΡΟΣ Γ - ΟΡΑΜΑΤΙΣΜΟΣ 2

Το Δικαστικό Μέγαρο Αθηνών του 1930 με το μέγεθος και τη μορφή του προκα-

λεί το δέος στον πολίτη, τον υποβάλλει και σίγουρα εκφράζει επιτυχώς τη νέα

συντηρητική όψη του Κράτους Δικαίου που είχε διαμορφωθεί από τις πολιτικές

επιλογές του κρητικού ηγέτη.

Η γενικευμένη αντίδραση στην ανέγερση του Δικαστικού Μεγάρου στη θέση Μα-

κρυγιάννη και η στάση του Ελευθερίου Βενιζέλου στην αντιπαράθεση Νικολού-

δη - Hébrard.

Από έρευνα που έγινε στον Τύπο της εποχής βρέθηκαν πολλά άρθρα που μας

πληροφορούν ότι η λύση που έδωσε τη δεύτερη φορά ο αρχιτέκτονας ξεσήκω-

σε θύελλες διαμαρτυριών, κυρίως για τη θέση του, η οποία θεωρήθηκε απαρά-

δεκτη και προσβολή για την Ακρόπολη. Χαρακτηριστική είναι και η αναφορά του

στο Δικαστικό Μέγαρο στην

Αργώ

, ένα λογοτεχνικό κείμενο που αποτελεί μία

από τις πλέον διεισδυτικές ματιές στην αναπαράσταση του κλίματος της εποχής

του Ελευθερίου Βενιζέλου, στην τρίτη δεκαετία του 20

ου

αιώνα.

Ο Δημήτρης Πικιώνης, καθηγητής τότε του Πολυτεχνείου, σε άρθρο του, στην

εφημερίδα

Εστία

στις 5/4/1930, με τίτλο

«Ο πόλεμος κατά της Ακροπόλεως»

αναφέρει χαρακτηριστικά:

«Ο καθείς ας φανταστεί την δυσαρμονία, ήτις θα

προκύψει εκ της παραθέσεως δύο υφών ποιοτικώς τόσο ξένων προς αλλήλας;

Της υφής της αρχιτεκτονικής του κτηρίου και της υφής του βράχου και του

Παρθενώνος».

Την ίδια εποχή ο Βασίλης Τσαγρής, στις 19.10.1930, με άρθρο του στην ίδια εφη-

μερίδα με τίτλο «Η Θέμις παρά τους αρχαίους Ναούς» εκφράζει την αντίρρησή

του για την τοποθέτηση του κτηρίου «ως έχει» από τη μία θέση στην άλλη και

προτρέπει τον Αλέξανδρο Νικολούδη, του οποίου τη θέση θεωρεί «ζηλευτή αλλά

και τρομερά» να συμμορφώσει το κτήριο προς το περιβάλλον του. Υποστηρίζει

ότι η ανέγερση του Δικαστικού Μεγάρου θα αποτελούσε τη χαριστική βολή σε

ένα «έγκλημα», που είχε αρχίσει με την «αναρρίχηση όλων των κτισμάτων των

Αθηνών επί όλου σχεδόν του Βράχου της Ακροπόλεως», τη στιγμή που κύριο μέ-

λημα όλων θα έπρεπε να είναι η επανόρθωση του σφάλματος αυτού.

Πρωτεργάτης όμως των διαμαρτυριών για την ανέγερση αυτή θα είναι ο σύμ-

βουλος του Ελευθερίου Βενιζέλου, αλλά και επιστήθιος φίλος του Νικολούδη, αρ-

χιτέκτων, πολεοδόμος και αρχαιολόγος Ernest Hébrard, ο οποίος δεν θα διστά-

σει να αντιπαρατεθεί δριμύτατα και να απογοητεύσει τον Βενιζέλο, δίνοντας στο

ζήτημα διάσταση διεθνή, προσφεύγοντας στον ευρωπαϊκό και αμερικανικό αρ-

χιτεκτονικό τύπο, με γνωστότερα τα άρθρα στο αγγλικό περιοδικό

The Architect

and Building News

και στο γαλλικό

Illustration

, αλλά κυρίως ζητώντας την επέμ-

55. Θεοτοκάς, Γεώργιος,

Αργώ

, Εστία, Αθήνα, 1979, σελ. 273

56. Μπίρης, Κώστας,

Αι Αθήναι

, β’ εκδ., Αθήνα 1995, σελ. 306-308.