ΑΠΙΣΤΙΑ ΣΧΕΤΙΚΗ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ (Άρθρο 256 ΠΚ)

στασης του άρθρ. 256 ΠΚ παρέμεινε το ίδιο. Αν ο ποινικός νομοθέτης ήθε-

λε να υπάγει τις περιουσίες των αναφερόμενων στο άρθρ. 263Α ΠΚ νο-

μικών προσώπων στο προστατευτικό πεδίο του άρθρ. 256 ΠΚ θα το είχε

πράξει, όπως το έπραξε με το άρθρ. 5 παρ. 2 του Ν 3904/2010 για την

περιουσία των νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου. Ως πρόσθετο επι-

χείρημα που συνηγορεί στην άποψη ότι οι περιουσίες των αναφερόμενων

στο άρθρ. 263Α ΠΚ νομικών προσώπων δεν υπάγονται στην προστατευτι-

κή εμβέλεια του άρθρ. 256 ΠΚ, αντλείται από την τροποποίηση του άρθρ.

1 του Ν 1608/1950 με το άρθρ. 24 παρ. 3 του Ν 2298/1995, το οποίο διέ-

γραψε το έγκλημα της απιστίας σχετικής με την υπηρεσία από το εδ. α΄,

στο οποίο προβλεπόταν η προστασία και των νομικών αυτών προσώπων,

και προσέθεσε εδ. β΄, σύμφωνα με το οποίο η επιβαρυντική περίσταση

του Ν 1608/1950 συντρέχει για την περίπτωση του άρθρ. 256 ΠΚ, όταν

στρέφεται κατά του Δημοσίου, των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης

και των νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου. Αναλογική, δε, ερμηνεία ή

εφαρμογή του άρθρ. 263Α ΠΚ, ώστε να υπαχθούν οι περιουσίες των προ-

σώπων αυτών στο προστατευτικό πεδίο του άρθρ. 256 ΠΚ, είναι απαγο-

ρευμένη. Σε συγκριτικό δε συσχετισμό με τις ρυθμίσεις του διοικητικού δι-

καίου, τα νομικά πρόσωπα που αναφέρονται στο άρθρ. 263Α ΠΚ δεν ανή-

κουν στο νομικό πρόσωπο του Δημοσίου, ενώ, με εξαίρεση τα νομικά πρό-

σωπα που αναφέρονται στις περ. α΄ και γ΄ του άρθρ. 263Α ΠΚ, τα υπό-

λοιπα δεν εντάσσονται καν στον δημόσιο τομέα. Ειδικότερα, στις ανώνυ-

μες εταιρίες ισχύει η «αρχή του διαχωρισμού» ή «αρχή του χωρισμού της

εταιρικής περιουσίας από την ατομική περιουσία των μετόχων», δηλ. φο-

ρέας της εταιρικής περιουσίας είναι το νομικό πρόσωπο της εταιρίας και

όχι οι μέτοχοι. Από τα ανωτέρω συνάγεται το συμπέρασμα ότι φορέας των

περιουσιών των εταιριών αυτών είναι το νομικό πρόσωπο της εταιρίας και

όχι το Δημόσιο, ακόμη κι αν αυτό είναι ο μοναδικός μέτοχος της εταιρίας,

και ανεξάρτητα από το αν τα πρόσωπα αυτά υπάγονται στον δημόσιο το-

μέα, βάσει του Μητρώου Υπηρεσιών και Φορέων της Ελληνικής Διοίκησης

ή εφαρμόζονται σε αυτά προνόμια του Δημοσίου.

Ιδιαίτερη ερμηνευτική σημασία στην ανάπτυξη του εγκλήματος της

απιστίας στην υπηρεσία κατέχει η εννοιολογική οριοθέτηση των όρων

«διαχείριση εσόδων και δαπανών». Κατά την κρατούσα άποψη στη θεω-

ρία, και με βάση τη γραμματική ερμηνεία της διάταξης, στο πεδίο εφαρ-

μογής του άρθρου 256 ΠΚ δεν υπάγεται οποιαδήποτε ζημιογόνα πρά-

ξη του δράστη, αλλά μόνον πράξεις που αφορούν στον προσδιορισμό,

την είσπραξη ή τη διαχείριση εσόδων, ενώ πράξεις που αφορούν στη

διαχείριση δαπανών υπάγονται στο άρθρο 390 ΠΚ, άποψη που ακολού-

θησε στην πλειοψηφία της και η νομολογία. Η άποψη αυτή εδραιώθηκε