ΑΠΙΣΤΙΑ ΣΧΕΤΙΚΗ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ (Άρθρο 256 ΠΚ)

στην έννοια του «δημοσίου τομέα», καθώς δεν ανήκουν στο πρόσωπο

του Δημοσίου, ούτε, βεβαία, επιτελούν κρατικούς σκοπούς. Αντίθετα, οι,

μεν, ιδιωτικές Τράπεζες στοχεύουν στην αύξηση των κερδών των μετό-

χων τους, με την επικερδή επένδυση των κεφαλαίων που συγκεντρώνουν

και την είσπραξη τόκων από τα δάνεια που χορηγούν, τα, δε, νομικά πρό-

σωπα ιδιωτικού δικαίου εξυπηρετούν τους καταστατικούς σκοπούς τους,

ενώ τα χρήματα των επιχορηγήσεων που λαμβάνουν μεταβιβάζονται κατά

κυριότητα στα πρόσωπα αυτά από το Δημόσιο

. Για τον λόγο αυτό,

προκρίνεται η τροποποίηση του άρθρ. 263Α ΠΚ, ώστε να περιλαμβάνονται

σ’ αυτό μόνον οι δημόσιες Τράπεζες με κατάργηση της περ. ε΄, προκειμέ-

νου αυτό να εναρμονίζεται με το άρθρ. 51 παρ. 1 του Ν 1892/1990, με το

οποίο οριοθετείται η έννοια του «δημοσίου τομέα».

Στην εννοιολογική προσέγγιση της «δημόσιας περιουσίας» με την ορ-

γανική της έννοια, ως στοιχείου της αντικειμενικής υπόστασης του εγκλή-

ματος της απιστίας σχετικής με την υπηρεσία, με αναλυτική παράθε-

ση των θέσεων της θεωρίας και της νομολογίας, ιδίως μετά την ΟλΑΠ

2/2009, και με προσφυγή στο συνταγματικό και στο διοικητικό δίκαιο

(π.χ. άρθρο 1 παρ. 5 και 15 Ν 3429/2005), προτείνεται η αποδοχή ως δη-

μόσιας περιουσίας κάθε φορέα που αναγράφεται στο Μητρώο Υπηρεσιών

και Φορέων της Ελληνικής Διοίκησης του Υπουργείου Διοικητικής Μεταρ-

ρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, υιοθετώντας, περαιτέρω, την

άποψη για τροποποίηση του άρθρου 263Α ΠΚ, ώστε να συμβαδίζει με το

άρθρο 51 παρ. 1 του Ν 1892/1990. Η θέση της μελέτης είναι αντίθετη με

την υιοθέτηση από τη νομολογία του κριτηρίου της συμμετοχής του Δη-

μοσίου είτε στη διοίκηση είτε στο μετοχικό κεφάλαιο ανώνυμης εταιρίας,

και με προσφυγή σε αρχές του εταιρικού δικαίου, προτείνεται η υιοθέτη-

ση της «αρχής του διαχωρισμού» ή της «αρχής του χωρισμού της εταιρι-

κής περιουσίας από την ατομική περιουσία των μετόχων». Ειδικότερα, με

επιχείρημα από το ίδιο το άρθρο 256 ΠΚ, το οποίο αντιδιαστέλλει τη δημό-

σια περιουσία από τη δημοτική, την κοινοτική και την περιουσία των νο-

μικών προσώπων δημοσίου δικαίου, με κριτήριο τον φορέα των περιου-

σιών αυτών, ενισχύεται η άποψη ότι οι περιουσίες των δήμων, των κοι-

νοτήτων και των νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου δεν εντάσσονται

στη δημόσια περιουσία. Αναφορικά, δε, με το ζήτημα, αν η περιουσία

των αναφερόμενων στο άρθρ. 263Α ΠΚ νομικών προσώπων προστατεύε-

ται από την «άπιστη» συμπεριφορά των υπαλλήλων τους με το άρθρ. 256

ΠΚ, όπως προκύπτει από τη γραμματική διατύπωση του άρθρ. 263Α ΠΚ,

μ’ αυτό διευρύνθηκε μόνον η έννοια του «υπαλλήλου», όπως αυτή ορίζε-

ται αυθεντικά στο άρθρ. 13 περ. α΄ ΠΚ, όχι, όμως, και η έννοια της «δη-

μόσιας περιουσίας». Επομένως, το στοιχείο αυτό της αντικειμενικής υπό-