ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΟΛΙΤΩΝ

που θωρακίζει, περαιτέρω, την αντίστοιχη κανονιστική ισχύ των

κανόνων εφαρμογής τους, φυσικά υποδεέστερης τυπικώς νομικής

ισχύος. Αφού είναι φανερό ότι η συχνότητα μεταβολής των συ-

νταγματικών ρυθμίσεων επηρεάζει, κατ’ ανάγκη και εκ των πραγ-

μάτων -και μάλιστα με γεωμετρική πρόοδο- την συχνότητα αλλα-

γής των διατάξεων εφαρμογής τους.

Το παράδειγμα του ισχύοντος Ελληνικού Συντάγματος τεκ-

μηριώνει την αλήθεια των κατά τ’ ανωτέρω διαπιστώσεων: Είναι

βεβαίως αληθές ότι οι αναθεωρήσεις του εμφανίζουν το πλεονέ-

κτημα πως είναι οι μόνες, στην όλη ελληνική συνταγματική ιστο-

ρία, οι οποίες έγιναν «

lege artis

». Ήτοι κατά πλήρη εφαρμογή των

διατάξεων του άρθρου 110, που οριοθετεί την άσκηση της ανα-

θεωρητικής εξουσίας, και από πλευράς ουσίας και από πλευράς

διαδικασίας. Πλην όμως το ότι μέσα σε λιγότερο από σαράντα χρό-

νια το Ελληνικό Σύνταγμα αναθεωρήθηκε τρεις φορές (1986, 2001,

2008) -και σήμερα βιώνουμε την προπαρασκευή της τέταρτης ανα-

θεώρησης– καταδεικνύει την πορεία μιας επικίνδυνης σχετικοποίη-

σης του κανονιστικού του πλαισίου. Και μόνο το γεγονός της μέσα

στο ίδιο χρονικό διάστημα πρωτεϊκής μεταβολής πολλών, κορυφαί-

ας σαφώς σημασίας, εκτελεστικών του Συντάγματος νόμων αρκεί

για να τεκμηριώσει την βασιμότητα της προηγούμενης διαπίστωσης.

Β. Η νομοθετική εξουσία

Η παρακμιακή πορεία της νομοθετικής εξουσίας, στο γενικότε-

ρο πλαίσιο της σταδιακής πτωτικής τάσης του επιπέδου του κρά-

τους δικαίου, διαγράφεται κυρίως μέσ’ από την κυριαρχία, την

οποία φαίνεται πλέον ν’ ασκεί πάνω της η εκτελεστική εξουσία

κατά την παραγωγή των κανόνων δικαίου που, σύμφωνα με το

Σύνταγμα, ανήκουν στο πλαίσιο άσκησης της αρμοδιότητάς της.

Με τον τρόπο αυτόν η νομοθετική εξουσία αποδυναμώνεται λόγω

της

sui generis

επικράτησης, έναντι αυτής, μιας εξουσίας με σαφώς

υποδεέστερη δημοκρατική νομιμοποίηση, όπως είναι η εκτελεστική.

Καθώς έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, και μάλιστα σχεδόν σε

παγκόσμια κλίμακα, ουσιαστικά δεν είναι η νομοθετική εξουσία,