29 / 36
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ - ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
107
για την άσκηση μιας μορφής παρέμβασης που είναι αποκλειστικά προσανατολι-
σμένη στις συνέπειες της απόφασης που θα εκδοθεί. Τούτο δεν επιβάλλεται μόνο
για λόγους δογματικής συνέπειας και συστηματικότητας των διατάξεων της δι-
κονομίας των ακυρωτικών διαφορών, αλλά και από την ίδια την αρχή της δι-
κονομικής ισότητας, η οποία, όντως, θα παραβιάζετο από τον διαφορετικό ορι-
σμό της έννοιας του τρίτου και την παροχή διαφορετικών δικονομικών δυνατό-
τητων, αναλόγως των επιδιώξεών του.
Β. Διαδικαστικές προϋποθέσεις - προϋποθέσεις παραδεκτού
της παρέμβασης
1. Σειρά εξέτασης του παραδεκτού της παρέμβασης
Όπως σε κάθε ένδικο βοήθημα και μέσο, πέρα από αυτές καθ’ εαυτές τις προϋ-
ποθέσεις που πρέπει να συντρέχουν για την παραδεκτή άσκησή του, καίριας ση-
μασίας είναι και η σειρά της εξέτασής τους, στον βαθμό που αυτή καθορίζει όχι
μόνον την αιτιολογία, αλλά και το ίδιο το πρόσημο της κρίσης επί του παραδε-
κτού.
α) Έναντι του παραδεκτού της αιτήσεως ακυρώσεως
Κατά μία άποψη, που απηχεί νομολογία του ΣτΕ, αλλά και πρακτική των ειση-
γητών του, «η έρευνα του παραδεκτού της παρέμβασης προηγείται γενικά της
αντίστοιχης της αιτήσεως ακυρώσεως»
81
. Έτσι, στη ΣτΕ 2239/2006 με αντικείμενο
την ακύρωση 15 αδειών ίδρυσης και λειτουργίας ραδιοφωνικών σταθμών αρχι-
κά εξετάζονται οι παρεμβάσεις ραδιοτηλεοπτικών εταιρειών και απορρίπτονται
ως απαράδεκτες, λόγω μη προσκόμισης των αποδεικτικών κοινοποίησής τους
στην αιτούσα, η οποία με τη σειρά της δεν παρέστη και δεν νομιμοποίησε τον
υπογράφοντα το δικόγραφο δικηγόρο, οπότε ακολουθεί η απόρριψη της αιτήσε-
ως ακυρώσεως ως ανομιμοποίητης. Η ίδια σειρά εξέτασης ακολουθείται και στη
ΣτΕ 3075/2006, με τη διαφορά ότι η αίτηση ακυρώσεως απορρίπτεται ως ανομι-
μοποίητη, ενώ η παρέμβαση γίνεται δεκτή, αφού έχει προηγηθεί κρίση ως προς
την παραδεκτή άσκησή της. Αντίθετα, στη ΣτΕ 479/2007 προτάσσεται η απόρρι-
ψη της αιτήσεως ακυρώσεως ως απαράδεκτης, ελλείψει νομιμοποίησης, και έπε-
ται το απαράδεκτο της παρέμβασης, λόγω μη προσκόμισης των αποδεικτικών
επιδόσεως. Στη συχνότατη αυτή εξέλιξη της ακυρωτικής δίκης δεν μπορεί να γί-
νει λόγος για κρατούσα πρακτική στη νομολογία του ΣτΕ, αλλά μάλλον για δια-
φορετική μεθοδολογία του εκάστοτε εισηγητή. Στη συγκεκριμένη, πάντως, περί-
81.
Νικολάκης Ν
., Τηρητέα διαδικασία, σε:
Χρυσανθάκης Χ.
(επιμ.), Συμβούλιο της Επικρατείας:
Εφαρμογές Διοικητικού Ουσιαστικού & Δικονομικού Δικαίου, σελ. 587.