31 / 36
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ - ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
109
σεως ακυρώσεως, ιδίως αναφορικά με τη φύση της προσβαλλόμενης πράξης.
Ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα προσφέρει η ΣτΕ Ολομ. 2787/2015, η
ευρέως γνωστή απόφαση για το δημοψήφισμα: το Δικαστήριο εξετάζει πρώτα
τις παρεμβάσεις, τις οποίες κρίνει παραδεκτές και, ακολούθως, ερευνά τη φύση
της προσβαλλόμενης πράξης προκήρυξης του δημοψηφίσματος που, ως κυβερ-
νητική, καθιστά, κατά την πλειοψηφία, την αίτηση ακυρώσεως απαράδεκτη, με
αποτέλεσμα, φυσικά, την απόρριψή της, κατ’ αποδοχή των παρεμβάσεων. Πα-
ρατηρείται, μάλιστα, ότι διαλαμβάνεται σκέψη μόνο για την κατάθεση των πα-
ρεμβάσεων σε χρόνο ελάσσονα του εξαημέρου, η οποία, θεωρείται ότι, κατ’ εξαί-
ρεση, δεν άγει σε απαράδεκτό τους, λόγω της αντικειμενικής αδυναμίας τήρησης
της προθεσμίας, εν όψει του χρόνου συζήτησης της υπόθεσης. Όλες οι υπόλοι-
πες προϋποθέσεις του παραδεκτού της παρέμβασης υπολαμβάνεται σιωπηρώς
ότι συντρέχουν, έστω και εάν δεν αναφέρεται καν η ιδιότητα των παρεμβαινό-
ντων, παρά μόνον τα ονοματεπώνυμά τους και το αίτημα υπέρ της ισχύος της
προσβαλλόμενης. Εύλογα, λοιπόν, κανείς αναρωτιέται πού θεμελιώνουν τα τρίτα
αυτά πρόσωπα το έννομο συμφέρον τους προς διατήρηση της πράξης, ή με άλλα
λόγια ποια επίδραση μπορεί να έχει σε αυτούς η έκβαση της δίκης κατά μιας κυ-
βερνητικής πράξης, με όποιες συνέπειες επιφέρει ο χαρακτηρισμός αυτός. Να ση-
μειωθεί δε ότι η δομή που υιοθετήθηκε δεν είναι και η πλέον κατάλληλη για τους
σκοπούς της μειοψηφίας, που υποστήριξε ότι πρόκειται για διαφορά υπαγόμενη
στο ΑΕΔ, οπότε, ελλείψει δικαιοδοσίας, δεν θα ήταν δυνατή η κρίση επί των πα-
ρεμβάσεων, κατ’ εφαρμογή των διατάξεων του π.δ/τος 18/1989. Η απόφαση, βέ-
βαια, αυτή αφορά σε μια υπόθεση με προφανείς ιδιαιτερότητες που καθόλου δεν
προσφέρεται για σκέψεις ως προς τη δομή του δικανικού συλλογισμού και, πολύ
περισσότερο, για άσκηση κριτικής∙ αποτελεί, όμως, ένα χαρακτηριστικό παρά-
δειγμα της σημασίας που έχει η σειρά εξέτασης της παρέμβασης και των ζητημά-
των που μπορεί να ανακύψουν και δη σε μείζονος σημασίας υποθέσεις.
Εν όψει των ανωτέρω, μπορεί πλέον κανείς να προσεγγίσει με ένα άλλο πρί-
σμα τη ΣτΕ Ολομ. 409/2008, που αφορά μια πολύ απλούστερη διαφορά αμφι-
σβήτησης της εκλογής Μητροπολίτη από ενορίτες του. Ο εισηγητής απορρίπτει
την αίτηση ακυρώσεως ως ανομιμοποίητη αναφορικά με τον δεύτερο αιτούντα,
αναφέρει την ιδιότητα του πρώτου και μοναδικού, πλέον, αιτούντος, ως ενορίτη
της επίδικης Μητρόπολης, που αρκεί, κατά την πλειοψηφία, για τη στοιχειοθέτη-
ση του εννόμου συμφέροντός του και, στη συνέχεια, προβαίνει στον ορθό προσ-
διορισμό του αντικειμένου της ακυρωτικής δίκης, που συνίσταται στον έλεγχο
νομιμότητας της πράξης εκείνης που τελειώνει τη σύνθετη διοικητική ενέργεια
της εκλογής. Κατόπιν αυτών, με απόλυτη λογική συνέχεια, εξετάζεται το παρα-
δεκτό της παρέμβασης του εκλεγέντος Μητροπολίτη, παρότι το προφανές έννο-
μο συμφέρον του αποκλείει κάθε αμφισβήτηση. Σκεπτόμενοι, όμως, αντίστροφα
εύκολα γίνεται κατανοητό ότι θα ήταν λογικά και χρονικά ανακόλουθο να ανα-