Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ ΣΤΗΝ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗ ΔΙΚΗ

Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ ΣΤΗ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗ ΔΙΚΗ

110

φέρεται το Δικαστήριο στον αποδέκτη μιας πράξης ως βλαπτόμενο από την τυ-

χόν ακύρωσή της, βασιζόμενο σε όσα αναφέρει ο αιτών, χωρίς να έχει καταλή-

ξει το ίδιο στο ποια είναι, κατά το νόμο, η επίδικη αυτή πράξη, της οποίας η ακύ-

ρωση διακυβεύεται.

Εκτός από την προαναφερθείσα περίπτωση της άσκησης του ακυρωτικού

ελέγχου σε μία διοικητική πράξη, άλλη από εκείνη που προσέβαλε ο αιτών, δεν

αποκλείεται το Δικαστήριο να περιορίσει το αντικείμενο της ακυρωτικής δίκης,

κρίνοντας παραδεκτή την αίτηση ακυρώσεως ως προς ορισμένες μόνον από τις

προσβαλλόμενες πράξεις. Έτσι, λ.χ. ο αιτών μπορεί να στρέφεται παραδεκτώς

μόνον κατά μιας ατομικής διοικητικής πράξης, ενώ η κανονιστική επί της οποίας

αυτή ερείδεται να προσβάλλεται εκπροθέσμως. Σε αυτή την περίπτωση, ο έλεγ-

χος της κανονιστικής πράξης όχι ευθέως, αλλά παρεμπιπτόντως, μπορεί να μην

επάγεται σημαντικές πρακτικές συνέπειες για τον αιτούντα, θα μπορούσε, όμως,

να αποστερήσει το έννομο συμφέρον ενός τρίτου, φυσικού ή νομικού προσώπου,

που το νομικό του status συνδέεται μόνο με το γενικότερο κανονιστικό πλαί-

σιο και όχι με τη συγκεκριμένη εφαρμογή του. Αν, μάλιστα, αναλογιστεί κανείς

πόσο λεπτή είναι η γραμμή μεταξύ κανονιστικής και ατομικής διοικητικής πρά-

ξης, που πολλές φορές μετατοπίζεται και αναλόγως του είδους της διαφοράς, γί-

νεται αντιληπτό πόσο σημαντικό είναι πριν από την εξέταση της παρέμβασης να

έχουν κριθεί οι προϋποθέσεις σχετικά με τη φύσης της προσβαλλόμενης πράξης,

αλλά και το εμπρόθεσμο της προσβολής της.

ii. Έννομο συμφέρον του αιτούντος

Στην πολύ σύντομη ΣτΕ 2634/2006 εξετάζεται αίτηση ακυρώσεως κατά της

έγκρισης άδειας κυκλοφορίας ενός φαρμάκου για τη μεσογειακή αναιμία, ασκη-

θείσα από πρόσωπο που πάσχει από τη νόσο αυτή. Το Δικαστήριο ερευνά αρχι-

κά το έννομο συμφέρον του αιτούντος, το οποίο κρίνει ότι δεν στοιχειοθετείται,

καθώς η πράξη δεν είναι βλαπτική για αυτόν, στον βαθμό που επιτρέπει απλώς

την κυκλοφορία του φαρμάκου, χωρίς κανείς να εξαναγκάζεται στη λήψη του. Εν

συνεχεία, εξετάζεται η παρέμβαση της δικαιούχου της προσβαλλόμενης άδειας

φαρμακευτικής εταιρείας, η οποία ασκείται, φυσικά, μετ’ εννόμου συμφέροντος,

αλλά και εν γένει παραδεκτώς, οπότε απορρίπτεται η αίτηση ακυρώσεως ως

απαράδεκτη και γίνεται δεκτή η παρέμβαση. Εν προκειμένω, η σειρά εξέτασης

του παραδεκτού της παρέμβασης έναντι της βασικής υποκειμενικής προϋπόθε-

σης για το παραδεκτό της αιτήσεως ακυρώσεως είναι πρακτικά, αλλά και μεθο-

δολογικά αδιάφορη, εν όψει της αυτοτέλειας του εννόμου συμφέροντος προς

άσκηση παρέμβασης έναντι του συμφέροντος του αιτούντος

83. Βλ. κατωτ. υπό 3.α)iii.