30 / 36
Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ ΣΤΗ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗ ΔΙΚΗ
108
πτωση εξυπηρετεί περισσότερο να προηγείται η κρίση για το ανομιμοποίητο της
αιτήσεως ακυρώσεως, αφού η μη παράσταση του αιτούντος δεν είναι δικονομι-
κά αδιάφορη για το παραδεκτό της παρέμβασης, στον βαθμό που αποκλείει τη
μη αντιπρόταση και, εντεύθεν, τη θεραπεία των πλημμελειών ως προς το έγκαι-
ρο και νομότυπο των απαιτούμενων από τον τρίτο επιδόσεων
82
.
Περισσότερη τροφή για σκέψη δίνει η ΣτΕ 220/1996: υπόθεση αμφισβήτησης
υπολογισμού τόκων από τη Νομισματική Επιτροπή της ΤτΕ εισάγεται στην επτα-
μελή σύνθεση του Δ΄ Τμήματος, λόγω αρμοδιότητας, κατόπιν παραπομπής του
ενδίκου βοηθήματος που χαρακτηρίζετο ως «προσφυγή» από Διοικητικό Πρω-
τοδικείο∙ το Δικαστήριο επιλαμβάνεται, πρώτα, του ενδίκου βοηθήματος της πα-
ρέμβασης, την οποία και απορρίπτει, ως διώκουσα απαραδέκτως την ακύρωση
της προσβαλλόμενης, και, ακολούθως, αποφαίνεται επί του ενδίκου βοηθήματος
της αιτήσεως ακυρώσεως, η οποία ασκήθηκε, επίσης, απαραδέκτως, ως δεύτερη,
καθώς, προφανώς εν όψει του ζητήματος αρμοδιότητας που ετίθετο, η αιτούσα
εταιρεία είχε καταθέσει και άλλο δικόγραφο, χαρακτηριζόμενο ρητώς ως αίτη-
ση ακυρώσεως. Εύλογα θα μπορούσε να αντιπροτείνει κανείς ότι η παρέμβαση,
ως ένδικο βοήθημα παρεπόμενο της αιτήσεως ακυρώσεως, πρέπει να εξετάζε-
ται μετά από αυτήν. Τούτο, όμως, δεν είναι ακριβές, καθώς ο παρεπόμενος αυτός
χαρακτήρας αξιώνει μόνο την ύπαρξη ενός εκκρεμούς κύριου ενδίκου βοηθήμα-
τος, χωρίς αυτό να απαιτείται να είναι και παραδεκτό. Διαφορετικά, το απαρά-
δεκτο της αιτήσεως ακυρώσεως, ακόμη και εάν έχει προταθεί από τον παρεμβά-
ντα που απέδειξε λ.χ. τη γνώση της πράξης σε χρόνο που καθιστά την προσβολή
της εκπρόθεσμη, θα καθιστούσε υποχρεωτικά απορριπτέα την παρέμβασή του,
κάτι που φυσικά δεν ισχύει. Συνεπώς, ο παρεπόμενος χαρακτήρας της παρέμβα-
σης επιβάλλει μόνο την προηγούμενη εξέταση της νομότυπης άσκησης αιτήσεως
ακυρώσεως, από την οποία και εξαρτάται η ύπαρξη εκκρεμοδικίας.
β) Το έννομο συμφέρον του παρεμβαίνοντος σε σχέση με την κρίση
επί της αιτήσεως ακυρώσεως
i. Φύση της προσβαλλόμενης πράξης
Το παραδεκτό της παρέμβασης δεν εξαντλείται στην ύπαρξη εκκρεμούς ακυ-
ρωτικής δίκης και, συνεπώς, η κρίση επί της αιτήσεως ακυρώσεως εξακολουθεί
να είναι καθοριστική, κυρίως, κατά την εξέταση της συνδρομής εννόμου συμφέ-
ροντος στο πρόσωπο του τρίτου. Πράγματι, η υποκειμενική αυτή προϋπόθεση
δεν μπορεί παρά να ερευνηθεί σε συνάρτηση με το αντικείμενο της δίκης στην
οποία παρεμβαίνει ο τρίτος, όπως αυτό προσδιορίζεται από τον ακυρωτικό δι-
καστή, μετά από την εξ επαγγέλματος κρίση του επί του παραδεκτού της αιτή-
82. Βλ. κατωτ. υπό Δ.1.γ).