37 / 48
Kεφάλαιο 1 - ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΙΟΙΚΗΣΗ
3
κατ’ ιδίαν ατόμων θυσιάζεται μπροστά στο δημόσιο συμφέρον όπως στα ολοκλη-
ρωτικά καθεστώτα. Κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο στην περίπτωση της Κυπριακής
Δημοκρατίας, όπως και σε όλα τα σύγχρονα κράτη δικαίου, όπου το Σύνταγμα
στο Μέρος ΙΙ κατοχυρώνει τα θεμελιώδη δικαιώματα και ελευθερίες των ιδιωτών.
Συνεπώς, η δημόσια διοίκηση στη δράση της προκειμένου να ικανοποιήσει το δη-
μόσιο συμφέρον δεν μπορεί να παραβλέπει τα θεμελιώδη δικαιώματα των ιδιω-
τών ούτε και να μην συνεκτιμά τα συμφέροντά τους. Τέλος, η διοίκηση είναι κα-
ταρχήν διαπλαστική εκτέλεση του νόμου. Αυτό, δηλαδή, που ορίζεται ως γενικό
και αφηρημένο από το νομοθέτη συγκεκριμενοποιείται κατά κανόνα σε ατομική
διοικητική πράξη.
5
3. Μορφές ή τύποι της δημόσιας διοίκησης
Η δημόσια διοίκηση με την οργανική της έννοια αναφέρεται σε ένα συγκρότημα
πολιτειακών οργάνων στα οποία έχει ανατεθεί κατά κύριο λόγο η άσκηση της διοι-
κητικής λειτουργίας και ταυτίζεται με την έννοια του διοικητικού οργάνου που κα-
τά το Σύνταγμα ανήκει η άσκηση της εκτελεστικής λειτουργίας.
6
Από την άλλη, η
δημόσια διοίκηση με τη λειτουργική έννοια ταυτίζεται με την έννοια της διοικητι-
κής λειτουργίας, δηλαδή με τη μορφή της έννομης δράσης των κρατικών οργάνων
με την οποία πραγματοποιείται η εφαρμογή του νόμου στη συγκεκριμένη περί-
πτωση και συνίσταται καταρχήν στη δήλωση βούλησης των διοικητικών οργάνων
και στην έκδοση διοικητικών πράξεων, κατ’ εφαρμογή των κανόνων δικαίου, που
επιφέρουν μεταβολή στον εξωτερικό κόσμο.
7
Στη θεωρία η διοίκηση διακρίνεται σε ορισμένους ιδεατούς τύπους. Πρώτη βασι-
κή διάκριση είναι σε κυριαρχική και συναλλακτική διοίκηση. Η κυριαρχική διοί-
κηση είναι η συνήθης μορφή διοίκησης, σαν εκδήλωση της κρατικής εξουσίας (η
διοίκηση δρα ως εξουσιαστική δύναμη - ως
imperium
). Αντίθετα, η συναλλακτική
διοίκηση κινείται στο πλαίσιο της ιδιωτικής οικονομίας χρησιμοποιώντας μορφές
5.
Κόρσου, Δ.,
Διοικητικό Δίκαιο, Γενικό Μέρος, Εκδόσεις Σάκκουλα, Αθήνα-Θεσσαλονίκη,
2013, Τέταρτη Έκδοση, σελ. 5.
6. Πολιτειακά ή δημόσια όργανα ονομάζονται τα όργανα της έννομης τάξης τα οποία έχουν
αρμοδιότητα να θεσπίζουν κατά τρόπο μονομερή, κανόνες δικαίου που υποχρεώνουν τα
πρόσωπα προς τα οποία απευθύνονται χωρίς τη βούλησή τους ή και εναντίον της βούλησής
τους.
7.
Μαρκαντωνάτου-Σκαλτσά, Α.,
Εγχειρίδιο Διοικητικού Δικαίου, Εισαγωγή- Θεμελιώδεις
Έννοιες, Εκδόσεις Σάκκουλα, Αθήνα-Θεσσαλονίκη, 2013, Β΄ Έκδοση, σελ. 57.
8
9