ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ

154

1. Κρίσιμος χρόνος

Κατ’ αρχάς σημειώνεται ότι η εν ζωή του κληρονομουμένου

γεννηθείσα αξίωση αποκαταστάσεως της ηθικής βλάβης του εί-

ναι ακληρονόμητη κατ’ ΑΚ 933, δηλαδή αποσβέννυται με το θάνα-

τό του, εκτός αν ο προσβολέας την είχε αναγνωρίσει συμβατικώς ή

είχε προλάβει ο αποθανών να ασκήσει (και να του επιδώσει ΚΠολΔ

221§1γ) αγωγή γι’ αυτήν. Άλλο ζήτημα αν η προσβολή εξακολουθεί

και μετά τον θάνατο: τότε θα γεννώνται και μετά από αυτόν νέες

αποκαταστατικές αξιώσεις το πρώτον στο πρόσωπο του κληρονό-

μου για τις παραβάσεις που έλαβαν χώρα

μετά τον θάνατο

του

κληρονομουμένου.

2. Είσπραξη ποσού για προσβολή της προσωπικότητας

τρίτου;

Η κύρια, ωστόσο, ιδιοτυπία του κληρονομιαίου ηθικού δικαιώμα-

τος σε σχέση με την κατάστασή του όσο ζούσε ο δημιουργός, συνί-

σταται στην

ετερωφέλειά

του (σύμφωνα με όσα αναφέρθηκαν πα-

ραπάνω § 3.ΙΙ.1), ήτοι το ότι θεραπεύει όχι αποκλειστικώς ίδια συμ-

φέροντα του κληρονόμου, αλλά το συμφέρον του θανόντος. Δεδο-

μένου όμως ότι και η λόγω προσβολής του ηθικού δικαιώματος ηθι-

κή βλάβη εκτιμάται με βάση τις ειδικές συνθήκες κάθε περιπτώσε-

ως

463

, γεννάται το ερώτημα πως νο μ ι μ οπο ι ε ί τα ι ο κ λ η ρ ο -

νό μ ο ς να ε ι σ πρά τ τ ε ι ο ί δ ι ο ς το πο σ ό ν πο υ πρ ο ο ρ ί -

ζ ε τα ι γ ι α τ η ν απο κα τάσ τασ η της

ηθικής βλάβης άλλου

(του δημιουργού); Η απάντηση έγκειται στο ότι, όπως προαναφέρ-

θηκε (παραπάνω αρ. 120), το κληρονομιαίο ηθικό δικαίωμα δεν εί-

ναι αποκλειστικώς ετερωφελές, στο μέτρο που συνήθως τα ίδια ηθι-

κά συμφέροντα του κληρονόμου δεν θα αφίστανται των συμφερό-

ντων του κληρονομουμένου δημιουργού. Σ’ αυτό το μέτρο δεν γεν-

νάται λοιπόν κάν πρόβλημα. Τουναντίον προβληματική θα είναι η

νομιμοποίηση του κληρονόμου, στην έκταση που τα συμφέροντά

του αποκλίνουν ή και αντιτίθεται προς αυτά του δημιουργού.

Παράδειγμα

: Το πολιτικό τραγούδι του συνθέτη Χ ηχεί σε εκδήλωση

κόμματος άλλης πολιτικής κατευθύνσεως (στο πλαίσιο πολιτικού δελεασμού

και ευρυτέρων μαζών), κατευθύνσεως όμως ταυτιζόμενης όμως προς τις

δημοσίως δεδηλωμένες αντιλήψεις του κληρονόμου. Άν γίνει δεκτό ότι

463.

Βαγενά

, ό.π., ΕφΘεσ 3340/1998 ΕπισκΕμπΔ 1999, 848.

307

308