34 / 38
ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΥ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ
159
την ιδιοκτησία του έργου για 25 χρόνια από την 1/1 του επομένου
της δημοσιεύσεως έτους κατ’ άρθρ. 51Α ν. 2121/1993.
Παράδειγμα
:
Ο Δ, δημιουργός αδημοσίευτου βιβλίου πεθαίνει το 1993, δηλ.
η διάρκεια της ιδιοκτησίας του λήγει μετά την 2.1.2064. Τον κληρονομεί ο
γιός του Υ, που πεθαίνει το 2058 αγνοώντας την ύπαρξη του έργου. Τον
Υ ισχυρίζεται ότι τον κληρονόμησε ο φίλος του Φ επικαλούμενος πλαστή
διαθήκη, ο οποίος ανακαλύπτει το βιβλίο στην αποθήκη του Δ, αλλά
αποκρύπτει την ύπαρξή του μέχρι τις 5.1.2064, οπότε και δημοσιεύει αυτός
το βιβλίο, με αποτέλεσμα νααποκτάπρωτογενώς την πνευματική ιδιοκτησία
επ’ αυτού κατ’ άρθρ. 51Α ν. 2121/1993, λήγουσα μετά τις 2.1.2090. Στις
15.6.2064 ο Α, μοναδικός ανηψιός του Υ ενάγει ευδοκίμως τον Φ περί του
κλήρου του Υ, αλλά η πνευματική ιδιοκτησία του βιβλίου δεν ανήκει πλέον
στην κληρονομία του Υ, διότι η ιδιοκτησία του επ’ αυτού έληξε μετά την
2.1.2064, η δε ιδιοκτησία επ’ αυτού ανήκει πρωτογενώς στην περιουσία του
Φ. Πώς θα μπορούσε να επιληφθεί αυτής ο Α;
Εννοείται ότι και η απόκρυψη του κληρονομιαίου αποτελεί πράξη
νομής της κληρονομίας, εν προκειμένω δε της εξουσίας δημοσίευ-
σης του έργου, από την οποία ο νομέας ο Φ εξάγει το ωφέλημα της
ιδίας εικοσιπενταετούς ιδιοκτησίας επί του έργου. Επομένως κατ’ ΑΚ
1874 ή 1876 §2 σε συνδ. με 1887 (βλ. και 1872) οφείλει να αποδώσει
αυτό το εξαχθέν ωφέλημα στον αληθινό κληρονόμο, ήτοι να του με-
ταβιβάσει (ο Φ στον Α) κατ’ άρθρ. 12 ν. 2121/1993 το δικαίωμα που
πρωτογενώς απέκτησε κατ’ άρθρ. 51 Α. Σε μια τέτοια περίπτωση ο
Α θα έχει εν τέλει καταστεί ιδιοκτήτης όχι του δικαιώματος του αρ-
χικού δημιουργού Δ (του οποίου είναι κληρονόμος), αλλά του πρω-
τοδημοσιεύσαντος Φ ως ειδικός διάδοχος του τελευταίου. Την πιθα-
νή έλλειψη νομιμότητας της πρώτης δημοσίευσης του έργου από το
νομέα κληρονομ8ας αναπληρώνει η κατοπινή προς αυτόν έγκριση
του αληθούς κληρονόμου του δημιουργού
472
.
2. Ως δικαιούχου κατά πλάσμα
Αν πάλι το έργο πρωτοδημοσιεύεται μεν μέσα στην 70ετία από
τον θάνατο του δημιουργού, αλλά σαν ανώνυμο ή με ψευδώνυμο,
τότε και πάλι λογίζεται ο ίδιος ο πνευματικός ιδιοκτήτης κατ’ άρθρ.
472. Ότι μια τέτοια («οιονεί») έγκριση είναι εγγενής σε κάθε έωερση απαιτήσε-
ως επί το αντικατάλλαγμα (όπως εν πτοκειμένω) βλ. α.ά.
Γεωργιάδη
, ΚληρΔ
§ 46, αρ. 63.
318
319