ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ

158

ΙV. Λήξη της πνευματικής ιδιοκτησίας πριν από

την παραγραφή της περί κλήρου αγωγής

Δεν αποκλείεται ωστόσο να ανακύψει και φαινόμενο αντίστρο-

φο προς το προαναφερθέν, ήτοι η περίπτωση όπου η διάρκεια της

προστασίας της πνευματικής ιδιοκτησίας εκπνέει πριν από την πα-

ραγραφή της περί κλήρου αγωγής επί το έργο (οπωσδήποτε δε πριν

από την παραγραφή της ειδικής κατ’ άρθρ. 65 ν. 2121/1993 αξιώσε-

ως για παύση της παράνομης εκμετάλλευσής του). Στην περίπτωση

αυτή ο δικαιούχος θα μπορεί μέχρι την παραγραφή της -καθολικής

ή ειδικής- αξιώσεώς του να αναζητήσει όσες ζημίες υπέστη μέχρι

την λήξη του δικαιώματός του, καθώς και τα μέχρι τότε ωφελήμα-

τα του προσβολέα. Μεταγενέστερων περιουσιακών μετακινήσεων

δεν δύναται να αξιώσει την αποκατάσταση, εφόσον έλαβαν χώρα

σε χρόνο που δεν ήταν πλέον δικαιούχος και επομένως δεν νομιμο-

ποιείται να έχει λόγο στην οικονομική εκμετάλλευση του έργου, που

έχει πλέον καταστεί ελεύθερο αγαθό.

V. Λήξη της πνευματικής ιδιοκτησίας του κληρονόμου

πριν από την λήξη της πνευματικής ιδιοκτησίας

του νομέα κληρονομίας

Μολαταύτα ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το ενδεχόμενο

όπου ο νομέας του κληρονομιαίου έργου κατορθώνει να τύχει ιδίας

πνευματικής ιδιοκτησίας επί του έργου και δη με διάρκεια προστα-

σίας πέραν αυτής που θα κάλυπτε τον κληρονόμο του δημιουργού.

Κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί στις περιπτώσεις των άρθρ. 51Α και 11

§1 σε συνδ. με 31 §1 ν. 2121/1993, όταν το έργο δεν έχει δημοσιευθεί

κάν μέχρι το θάνατο του δημιουργού.

1. Ως κατά ιδιοκτήτη προηγουμένως αδημοσίευτου έργου

Αν λοιπόν το έργο πρωτοδημοσιεύεται από τον νομέα της κληρο-

νομίας (πιθανότατα: των κληρονόμων

471

) του δημιουργού μετά την

παροδο 70 ετών από τον θάνατό του, τότε ο δημοσιεύσας αποκτά

471. Τούτο, καθώς είναι γνωστό ότι (κατά το Προοίμ. Οδ. 93/ 98, σκ. 5) η νομοθε-

τημένη διάρκεια προστασίας της πνευματικής ιδιοκτησίας σκοπεί να καλύ-

ψει δυο γενεές κληρονόμων του δημιουργού. Βλ. σχετικά α.ά.

Σαραφιανό

σε

Κοτσίρη/ Σταματούδη Ερμηνεία ν. 2121/1993 κατ’ άρθρ. 29, αρ.6.

315

316

317