ΠΤΩΧΕΥΤΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ

39 / 50

263
§ 32. Οι κατιδίαν συνέπειες ως προς τους πτωχευτικούς πιστωτές
με προσημείωση, εφόσον τελικά τραπεί σε υποθήκη291), στο μέτρο που οι τόκοι θα πλη-
ρωθούν από την αξία του βεβαρημένου πράγματος292. Δεν ισχύει επίσης υπέρ των συ-
νοφειλετών και των εγγυητών, που εξακολουθούν να ευθύνονται για τους τόκους (ΠτΚ
24 § 1 εδ. β’)293 . Τέλος, η παύση της τοκογονίας δεν εμποδίζει την κατάπτωση ποινικών
ρητρών που δεν ενεργοποιούνται με την υπερημερία του οφειλέτη (η πτώχευση δεν πε-
ριάγει αυτή και μόνη τον οφειλέτη σε υπερημερία)294.
ΙΙΙ. Χρονικά όρια. Η παύση της τοκογονίας ισχύει για τις ανάγκες της πτώχευσης και ενό-
σω διαρκεί η τελευταία295. Αν οι πιστωτές ανακτήσουν τις ατομικές διώξεις, μπορούν να
ζητήσουν και τους εν τω μεταξύ τόκους296.
Δ. Η εγγραφή υποθήκης (ΠτΚ 66 § 2)
Όπως και στο προϊσχύσαν δίκαιο (ΕμπΝ 581, 611)297, μετά την κήρυξη της πτώχευσης
ο σύνδικος εγγράφει «ατελώς»298, υπέρ της ομάδας των πιστωτών, υποθήκες επί όλων
των ακινήτων της πτωχευτικής περιουσίας, σύμφωνα με το άρθρο 66 § 2 ΠτΚ (όχι επί
πλοίων και αεροσκαφών299), για ποσό ίσο με το κατά την κρίση του συνδίκου «εικαζό-
μενο συνολικό ύψος των προς ασφάλεια πιστώσεων».
Πρόκειται για (συλλογική) υποθήκη εκ του νόμου300, που εξασφαλίζει μεγαλύτερη δημοσιότητα
της πτώχευσης και της επερχόμενης πτωχευτικής απαλλοτρίωσης301, ή, παρεμφερώς, εξασφαλί-
ζει τη θέση των δικαιωμάτων της ομάδας και διασφαλίζει τις συναλλαγές302. Κυρίως όμως η υπο-
θήκη έχει αξία μετά την περάτωση της πτώχευσης, αφού οι μη ικανοποιηθέντες πιστωτές, που ανή-
καν στην ομάδα, και υπέρ των οποίων υπάρχει η υποθήκη αυτή, εξασφαλίζουν προβάδισμα έναντι
των μεταπτωχευτικών πιστωτών. Η άποψη ότι η υποθήκη αποσβέννυται με την περάτωση της πτώ-
χευσης303 συνάδει μεν με το νόμο (από τη στιγμή που η ομάδα των πιστωτών εκλείψει, η υποθήκη
δεν έχει πια νόημα), φαίνεται όμως να στερεί την υποθήκη της βασικής της λειτουργίας, που είναι
η εξασφάλιση των απαιτήσεων. Θα μπορούσε να ισχύσει και σήμερα η ρύθμιση του άρθρου 611
ΕμπΝ, κατά την οποία η επικύρωση του συμβιβασμού διατηρεί την υποθήκη «εις έκαστον των πι-
291. Κοτσίρης, ΠτΔ, 2016, σ. 351, ΕφΑθ 4904/1995 ΝοΒ 1996, 836 = ΕλλΔνη 1997, 148, ΕφΑθ 2382/1989
ΕλλΔνη 1990, 873.
292. ΑΠ 61/2003 ΕλλΔνη 2003, 785.
293. Μεντής, Άμυνα και ελευθέρωση του υπερχρεωμένου οφειλέτη, 2012, σ. 198.
294. Για το ζήτημα στη Γαλλία βλ. Lienhard , 2016, σ. 271.
295. Κοτσίρης, ΠτΔ, 2016, σ. 337.
296. Ψυχομάνης, ΠτΔ, 2016, σ. 277.
297. Κ.Ρόκας, ΠτΔ 1978, σ. 154.
298. Η ατέλεια δεν περιλαμβάνει και την αμοιβή του υποθηκοφύλακα, ΕφΑιγ 31/2012 ΕΕμπΔ 2012, 128.
299. Κοτσίρης, ΠτΔ, 2016, σ. 519.
300. Κ.Ρόκας, ΠτΔ 1978, σ. 154, Σπυριδάκης, ΠτΔ, σ. 130.
301. Ψυχομάνης, ΠτΔ, 2016, σ. 264. Η δημοσιότητα όμως αυτή επιτυγχάνεται ήδη με το άρθρο 9 § 1 ΠτΚ.
302. Κοτσίρης, ΠτΔ, 2016, σ. 519.
303. Κοτσίρης, ΠτΔ, 2016, σ. 520, Ψυχομάνης, ΠτΔ, 2016, σ. 264.