ΠΤΩΧΕΥΤΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ

41 / 50

265
§ 33. Συνέπειες επί των εις ολόκληρον συνοφειλετών και εγγυητών (ΠτΚ 27)
2. Μολονότι το άρθρο 27 § 1 δεν αναφέρεται και στον εγγυητή, θα πρέπει να θεωρη-
θεί ότι εφαρμόζεται ανάλογα και σ’ αυτόν309 (ακόμη περισσότερο μάλιστα στην τράπε-
ζα που εξέδωσε εγγυητική επιστολή310), ακριβώς όπως και η § 2 του ίδιου άρθρου αφο-
ρά τόσο τους συνοφειλέτες όσο και τους εγγυητές. Συνεπώς ο πιστωτής θα δικαιούται να
ασκήσει τα δικαιώματά του τόσο κατά του πρωτοφειλέτη που πτώχευσε, όσο και κατά
του εγγυητή, αν όμως εισπράξει ποσά που υπερβαίνουν την απαίτησή του θα τα αποδώ-
σει στον εγγυητή, αν ο τελευταίος έχει δικαίωμα αναγωγής (ΑΚ 858), άλλως στο σύνδι-
κο της πτώχευσης του οφειλέτη.
3. Ορίζεται επίσης στο νόμο ότι η κατά το άρθρο 26 § 3 αναστολή δεν επεκτείνεται
σε υπέγγυα πράγματα που ανήκουν σε «εγγυητές, συνοφειλέτες και τρίτους οφειλέτες»
(ΠτΚ 26 § 4). Το ίδιο συμβαίνει και με το ληξιπρόθεσμο των απαιτήσεων (ΠτΚ 23), όπως
προκύπτει από το άρθρο 27 § 1 («...κατά την πραγματική λήξη της...»)311. Επίσης παύση
της τοκογονίας δεν ισχύει για τους συνοφειλέτες και τους εγγυητές (ΠτΚ 24 § 1)312. Ως
προς αυτούς οι τόκοι εξακολουθούν να τρέχουν.
4. Οι παραπάνω ρυθμίσεις ανταποκρίνονται στην αποστολή της εγγύησης και των άλλων
ασφαλειών, που λαμβάνει ο πιστωτής. Σημαντικό είναι οι ασφάλειες να μη θίγονται από
επιγενόμενα γεγονότα, όπως η πτώχευση, για την αντιμετώπιση ακριβώς των οποίων ο
πιστωτής τις έχει λάβει. Ο φόβος ότι σε περίπτωση πτώχευσης οι ασφάλειες θα χαθούν
ή θα περικοπούν δρα ανασταλτικά στη διάθεση παροχής πίστωσης και αποβαίνει σε βά-
ρος της πιστοληπτικής ικανότητας του οφειλέτη313.
ΙΙ. Το δικαίωμα αναγωγής. Όταν κηρυχθεί η πτώχευση, ο συνοφειλέτης ή ο εγγυητής ενδέχεται
να μην έχουν ακόμη κληθεί να ικανοποιήσουν το δανειστή. Σε μια τέτοια περίπτωση, μπορούν να
αναγγελθούν για το δικαίωμα αναγωγής, ως πιστωτές υπό αναβλητική αίρεση (βλ. παραπάνω, § 31
Β ΙΙ 2). Αν όμως ο πιστωτής ικανοποιήθηκε από το συνοφειλέτη ή τον εγγυητή ήδη πριν από την
πτώχευση, οι τελευταίοι αναγγέλλονται για το δικαίωμα αναγωγής ως κανονικοί πτωχευτικοί πιστω-
309. Βλ. Απ.Γεωργιάδη, Η εξασφάλιση των πιστώσεων, 2008, σ. 79, Κοτσίρη, ΠτΔ, 2016, σ. 355, Σπυριδά-
κη, ΠτΔ, σ. 198, Ψυχομάνη, ΠτΔ, 2016, σ. 291, Αυγητίδη, H θέση του εγγυητή στις εξυγιαντικές διαδι-
κασίες του ΠτΚ, ΧρΙΔ 2014, 249, Παΐσιο, ΔΕΕ 2014, 1042, Pajardi/Paluchowski, Manuale, σ. 350, Le
Cannu κλπ., 1994, σ. 738. Για το ζήτημα στην ειδική εκκαθάριση άρθρου 46 ν. 1892/1990 βλ. ΕφΘεσσ.
1141/2000 ΕπισκΕΔ 2001, 143.
310. Βλ. σχετικά Π. Παπανικολάου, Τύχη της εγγυητικής επιστολής σε περίπτωση πτωχεύσεως του οφειλέ-
τη, θέσεως αυτού υπό ειδική εκκαθάριση και συμφωνίας του άρθρου 44 του ν. 1892/1990, ΔΕΕ 2005,
1022, Π.Στεφανοπούλου, Η εγγυητική επιστολή και η πτώχευσις του οφειλέτου, ΑρχΝ 1953, 503
311. Κοτσίρης, ΠτΔ, 2016, σ. 356, Ψυχομάνης, ΠτΔ, 2016, σ. 291, Παΐσιος, ΔΕΕ 2014, 1043, Jaeger/Henckel,
GK, 2004, § 41, 14. Ο πιστωτής θα μπορεί να στραφεί κατά του εγγυητή κατά την πραγματική λήξη
ακόμη και αν ο τελευταίος εγγυήθηκε ως αυτοφειλέτης, βλ. Απ.Γεωργιάδη, Η εξασφάλιση των πιστώ-
σεων, 2008, σ. 80.
312. Βλ. σχετικά ΑΠ 99/2004 ΝοΒ 2004, 1721, ΕφΑθ 2382/1989 ΕλλΔνη 1990, 873.
313. Βλ. Derrida, Le crédit et le droit des procédures collectives, τιμ.τόμ. R.Rodière, 1981, σ. 67: «Toute
atteinte que le droit des procédures collectives porte à ces sûretés, ne peut avoir qu’un retentissement
néfaste sur le crédit».