50 / 62
295
ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΑΣΤΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ
Τέλος, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, συμβατική σχέση δημιουργείται μόνο μεταξύ του
λήπτη και του ασφαλιστή, επομένως ο τρίτος στερείται του δικαιώματος να στραφεί ευθέως
κατά του ασφαλιστή (πρβλ. την ΑΚ 478: ”Ο τρίτος-ζημιωθείς δεν αποκτά δικαιώματα από τη
σύμβαση οφειλέτη-υποσχεθέντος)
656
.
1.2. Η διάρκεια της ασφαλιστικής κάλυψης
Όπως συμβαίνει και στις άλλες μορφές ασφάλισης, ο ασφαλιστής ευθύνεται για όσο χρό-
νο διαρκεί η ασφαλιστική σύμβαση. Η ασφάλιση όμως της αστικής ευθύνης παρουσιάζει μία
ιδιαιτερότητα. Όταν κάποιος ασφαλίζει την αστική ευθύνη του από τυχόν αξιώσεις τρίτων,
δεν γνωρίζει πότε ο τρίτος θα ασκήσει τις αξιώσεις αυτές. Το τελευταίο έχει ως αποτέλεσμα η
ευθύνη του ασφαλιστή να επεκτείνεται και πέρα από τον χρόνο λήξης της ασφαλιστικής σύμ-
βασης καθώς μπορεί μεν ο ασφαλιστικός κίνδυνος (ζημιογόνο γεγονός) να επήλθε κατά τη
διάρκεια της ασφαλιστικής κάλυψης, οι αξιώσεις όμως του τρίτου να ασκήθηκαν πολύ αργό-
τερα ακόμη και μετά τη λήξη της συμβατικής περιόδου.
Από τα παραπάνω καθίσταται φανερό ότι ο ασφαλιστής περιέρχεται σε δύσκολη θέση
καθώς αδυνατεί να προβλέψει τα ποσά και τον χρόνο που θα καταβάλει, με συνέπειες να δη-
μιουργούνται προβλήματα στον επιχειρηματικό του σχεδιασμό. Για να αποφύγουν τέτοιες
καταστάσεις οι ασφαλιστές δημιούργησαν στην πρακτική τη ρήτρα « claims made», δηλα-
δή «αξιώσεων που θα προβληθούν
657
», για την οποία έγινε λόγος και ανωτέρω και με την
οποία περιορίζεται η ευθύνη τους μόνο στις αξιώσεις των τρίτων ζημιωθέντων που ασκήθη-
καν και γνωστοποιήθηκαν στον ασφαλιστή κατά τη διάρκεια της ασφαλιστικής κάλυψης
658
.
Η ρήτρα «claims made» ελέγχεται για την καταχρηστικότητά της, καθώς μπορεί να βλά-
πτει υπέρογκα τα δικαιώματα του λήπτη, ο οποίος δεν θα καλύπτεται από την ασφαλιστική
του σύμβαση στην περίπτωση που ο τρίτος ασκήσει τις αξιώσεις του μετά τη λήξη της ασφα-
λιστικής περιόδου
659
.
Παραλλαγές της παραπάνω ρήτρας είναι πρώτον η συμφωνία για επέκταση της ευθύνης
του ασφαλιστή και μετά τη λήξη της ασφαλιστικής σύμβασης, όταν ο λήπτης του αναγγείλει
πως κατά τη διάρκεια της σύμβασης έλαβαν χώρα περιστατικά που μπορεί να προκαλέσουν
την έγερση αξιώσεων από τρίτους. Τότε και παρόλο που μπορεί οι αξιώσεις να ασκηθούν
μετά τη λήξη της ασφαλιστικής σύμβασης, ο ασφαλιστής θα ευθύνεται εάν, τόσο η αναγγε-
λία εκ μέρους του λήπτη όσο και το ζημιογόνο γεγονός συνέβησαν εντός της διάρκειας της
ασφαλιστικής κάλυψης. Μία δεύτερη παραλλαγή είναι να δίνεται ένα μικρό χρονικό διάστη-
656. Πρβλ. ΑΠ 1626/2007, ΕΕμπΔ 2008, 601 επ., όπου αναφέρεται ότι ο τρίτος δεν έχει δικαίωμα να
στραφεί κατά του ασφαλιστή παρά μόνο πλαγιαστικά (άρθρο 72 ΚΠολΔ) ή να κατάσχει συντηρη-
τικά την ασφαλιστική αξίωση στα χέρια του ασφαλιστή ως τρίτου.
657. ΕφΠειρ 1208/2005 (με σχόλια
Ρόκα Ι
.), ΕΕμπΔ 2006, 72 επ.
658. Βλ.
Χατζηνικολάου - Αγγελίδου Ρ
., ό.π., σελ. 257.
659. Για τη ρήτρα claims made policy και τον έλεγχο της καταχρηστικότητάς της με βάση τις υποστηρι-
ζόμενες στη θεωρία και στη νομολογία απόψεις, έγινε λόγος στο Γενικό Μέρος κατά την ανάπτυξη
της Ενότητας του μονομερώς αναγκαστικού (υπέρ του λήπτη της ασφάλισης) χαρακτήρα των δια-
τάξεων του ΑσφΝ (άρθρο 33 ΑσφΝ).