15 / 28
ΙΙ. ΔΙΕΘΝΗΣ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Ενδ. ελλ. βιβλιογραφία:
Σπ. Μεταλληνός, Η διεθνής δικαιοδοσία των δικαστηρίων των κρα-
τών μελών της ΕΟΚ επί αστικών και εμπορικών υποθέσεων κατά την σύμβασιν των Βρυξελ-
λών της 27.9.1968,
Δ.
1977, 3· Ι. Πατρίκιος,
Η διεθνής δικαιοδοσία στη Σύμβαση των Βρυξελ-
λών
(1990)· Χ. Ταγαράς, Βάσεις διεθνούς δικαιοδοσίας,
ΕΕΕυρΔ
1990, 663· Χ. Παμπούκης &
Χ. Μεϊδάνης, Διεθνής δικαιοδοσία σε αστικές και εμπορικές υποθέσεις. Ασφαλιστικά και προ-
σωρινά μέτρα,
εις
Χ. Παμπούκη (επιμ.)
Δίκαιο Διεθνών Συναλλαγών
(2010) 1314 επ., 1357
επ.· Π. Αρβανιτάκης, Τροποποιήσεις του κανονισμού (ΕΕ) 1215/2012 στις διατάξεις περί διε-
θνούς δικαιοδοσίας,
Αρμ.
2013, 2063.
Η παρουσίαση των κανόνων των ευρωπαϊκών κειμένων που αφορούν στη διεθνή δι-
καιοδοσία ακολουθεί τη σειρά της ρύθμισης. Εκκινεί από τη γενική δικαιοδοσία των
δικαστηρίων του κράτους μέλους της κατοικίας του εναγομένου (Α), και ακολουθούν
οι ειδικές βάσεις διεθνούς δικαιοδοσίας, πρώτα συντρέχουσας (Β) και ύστερα παρά-
γωγης (Γ). Έπονται τα συστήματα προστασίας του ασθενούς μέρους που έχουν θεσπι-
στεί ειδικά στις συμβάσεις ασφαλίσεως, τις καταναλωτικές συμβάσεις και τις ατομικές
συμβάσεις εργασίας (Δ). Ακολούθως, εξετάζονται οι αποκλειστικές βάσεις διεθνούς
δικαιοδοσίας (Ε) και η παρέκταση, ρητή και σιωπηρή (Στ). Η ανάλυση κλείνει με τους
ομοιόμορφους διαδικαστικούς κανόνες που έχουν θεσπιστεί από τα ευρωπαϊκά κεί-
μενα (Ζ) και τέλος με τη βάση διεθνούς δικαιοδοσίας για τα ασφαλιστικά μέτρα (Η).
Α. ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ ΤΩΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
ΤΗΣ ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ ΤΟΥ ΕΝΑΓΟΜΕΝΟΥ
Η βασική αρχή της Σύμβασης και των Κανονισμών συνίσταται στον κανόνα πως
όποιος έχει την κατοικία του σε κράτος μέλος ενάγεται ενώπιον των δικαστηρίων του
κράτους μέλους αυτού (1). Αντίστροφα, η δικαιοδοσία των δικαστηρίων εκάστου
κράτους μέλους επί προσώπων που έχουν την κατοικία τους σε τρίτα κράτη, ρυθμίζε-
ται κατ’ αρχήν από το εθνικό δικονομικό δίκαιο (3). Όταν πρόσωπο, που κατοικεί σε
κράτος μέλος, έχει παράρτημα σε άλλο κράτος μέλος, τότε σύμφωνα με την ειδική συ-
21
22