Η ΣΥΜΒΑΣΗ ΒΡΥΞΕΛΛΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΙ ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ Ι & ΙΑ

Α. Δικαιοδοσία δικαστηρίων κράτους κατοικίας εναγομένου 47

τος που αυτός καθιερώνει.- Συγκεκριμένα, είναι κατ’ αρχάς σύμφωνη προς τον σκο-

πό που επιδιώκεται με τον κανονισμό 44/2001, για την ενίσχυση της έννομης προ-

στασίας των προσώπων που έχουν την κατοικία τους στην Ένωση, παρέχοντας ταυ-

τοχρόνως στον μεν ενάγοντα τη δυνατότητα να προσδιορίζει ευχερώς το δικαστή-

ριο στο οποίο μπορεί να ασκήσει αγωγή, στον δε εναγόμενο τη δυνατότητα να προ-

βλέπει ευλόγως το δικαστήριο ενώπιον του οποίου μπορεί να εναχθεί (…).- Η εν λό-

γω λύση παρέχει ακολούθως τη δυνατότητα, ευνοώντας την εφαρμογή των ενιαίων

κανόνων που καθιερώνει ο κανονισμός 44/2001 ως προς την εφαρμογή των διαφο-

ρετικών εθνικών κανόνων, να αποφευχθεί το ενδεχόμενο η αδυναμία εντοπισμού

της τρέχουσας κατοικίας του εναγομένου να εμποδίσει τον προσδιορισμό του αρ-

μόδιου δικαστηρίου και να στερήσει κατ’ αυτόν τον τρόπο από τον ενάγοντα το δι-

καίωμά του σε αποτελεσματική δικαστική προστασία. […].- Τέλος, το κριτήριο της

τελευταίας γνωστής κατοικίας του καταναλωτή παρέχει τη δυνατότητα […] να δια-

σφαλισθεί δίκαιη ισορροπία μεταξύ των δικαιωμάτων του ενάγοντος και των δικαι-

ωμάτων του εναγομένου συγκεκριμένα σε περίπτωση, όπως αυτή της κύριας δίκης,

κατά την οποία ο εναγόμενος όφειλε να ενημερώσει τον αντισυμβαλλόμενό του για

κάθε αλλαγή διευθύνσεως μεταγενέστερη της υπογραφής του μακροχρόνιου στε-

γαστικού δανείου.- Κατόπιν των ανωτέρω, […] σε περίπτωση […] κατά την οποία

καταναλωτής ο οποίος συμβάλλεται σε μακροχρόνια σύμβαση στεγαστικού δανεί-

ου με υποχρέωση να ενημερώνει τον αντισυμβαλλόμενό του για κάθε αλλαγή δι-

ευθύνσεως μεταφέρει την κατοικία του προ της ασκήσεως αγωγής εναντίον του για

παράβαση των συμβατικών του υποχρεώσεων, τα δικαστήρια του κράτους μέλους

στο έδαφος του οποίου βρίσκεται η τελευταία γνωστή κατοικία του καταναλωτή εί-

ναι αρμόδια […] να επιληφθούν της αγωγής αυτής όταν δεν είναι σε θέση να δια-

πιστώσουν […] την τρέχουσα κατοικία του εναγομένου και δεν έχουν στη διάθεσή

τους αποδεικτικά στοιχεία ικανά ώστε να διαπιστώσουν ότι αυτός πράγματι κατοι-

κεί εκτός του εδάφους της Ένωσης.

Έδρα των νομικών προσώπων.

- Κατά την έννοια όλων των ευρωπαϊκών κειμένων, η

έδρα των εταιριών και των νομικών προσώπων εν γένει εξομοιώνεται με την κατοι-

κία. Αρχικά, υπό τη Σύμβαση των Βρυξελλών, το άρθρ. 52 αυτής όριζε ότι η έδρα κα-

θορίζεται σύμφωνα με το ιδιωτικό διεθνές δίκαιο του δικάζοντος δικαστή.

Κατά την υπογραφή της Σύμβασης, η επιλογή αυτή ήταν απολύτως εύλογη: Αφε-

νός, σε όλα τα τότε έξι κράτη μέλη κρατούσε η θεωρία της πραγματικής έδρας (οι Κά-

τω Χώρες προσχώρησαν στη θεωρία της καταστατικής έδρας το 1991). Αφετέρου,

λίγους μήνες πριν από την υπογραφή της σύμβασης των Βρυξελλών για τη διεθνή

δικαιοδοσία και την αναγνώριση και εκτέλεση των αποφάσεων, είχε συναφθεί επί-

σης στις Βρυξέλλες και η σύμβαση της 29

ης

.2.1968 για την αμοιβαία αναγνώριση των

εταιριών και των νομικών προσώπων, στην ίδια βάση του άρθρ. 220 ΣυνθΕΟΚ (§ 1

ανωτ.). Οι Κάτω Χώρες δεν κύρωσαν όμως τη σύμβαση αυτή, και η προσχώρηση

στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, το 1973, της Δανίας, του Ηνωμένου Βασιλεί-

ου και της Ιρλανδίας, έβαλε τέλος σε κάθε σχέδιο αυτής της μορφής.