32 / 36
Ο ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΗΣ
239
βάλλουν μια αναφορά και δημιουργείται ένας φάκελος βάσει αυτής. Επισημαίνω ότι,
στα αξιολογικά συστήματα, όπως αυτό που εφαρμόζει ο Συνήγορος του Καταναλωτή,
οι διαμεσολαβητές ζητούν τη άποψη και των δύο πλευρών προκειμένου να σχηματί-
σουν οι ίδιοι μια άποψη για τη διαφορά. Ακολούθως γνωστοποιούν αυτή την άποψη
στα μέρη τα οποία, στη συνέχεια, έχουν την ευχέρεια να την ακολουθήσουν ή όχι.
Πρόκειται πάντοτε για Διαμεσολάβηση, διότι τα μέρη είναι ελεύθερα να συμμορφω-
θούν ή όχι με την άποψη και τις προτάσεις του διαμεσολαβητή. Επομένως, στην αξι-
ολογική Διαμεσολάβηση, ο διαμεσολαβητής εκφέρει εν τέλει μια προσωπική γνώμη
για την εκάστοτε διαφορά, την οποία επιλέγουν να ακολουθήσουν ή όχι τα μέρη. Επι-
σημαίνω ότι στη διάρκεια του σεμιναρίου ασχοληθήκαμε κυρίως με τη διευκολυντική
Διαμεσολάβηση.
• Πέμπτη ενότητα είναι «
η ικανότητα στη χρήση του διαθέσιμου χρόνου και η επιλογή
του βαθμού εμβάθυνσης στην εξέταση του προβλήματος στον οποίο θα πρέπει να φτάσουν
τα μέρη».
Εάν θυμηθούμε τις εικονικές Διαμεσολαβήσεις που διενεργήθηκαν από
τους παρόντες στο σεμινάριο πάνω στην ίδια υπόθεση, θα διαπιστώσουμε ότι οι δι-
αμεσολαβητές δεν χρειάστηκαν τον ίδιο χρόνο για να εξετάσουν ένα εμπορικό ή ένα
οικογενειακό πρόβλημα και δεν εμβάθυναν στον ίδιο βαθμό στην εξέτασή του. Και
ως προς το σημείο αυτό, της εμβάθυνσης αλλά και της κατεύθυνσης της εμβάθυνσης,
ο διαμεσολαβητής οφείλει να κάνει ορισμένες επιλογές.
• Έκτη ενότητα είναι εκείνη
«της διαχείρισης και την ένταξης στη διαδικασία τόσο του
νομικού σκέλους μιας υπόθεσης όσο και των συναισθημάτων ή των συγκινήσεων των εμπλε-
κομένων, της ποικιλομορφίας του ρόλου των δικηγόρων ή της σημασίας του ρόλου του δικα-
στή στη δικαστική Διαμεσολάβηση».
Εδώ αναφέρομαι στις μεθόδους που θα εφαρμόσει
ο διαμεσολαβητής, ώστε κανείς να μην νιώσει παραγκωνισμένος ή να θεωρήσει ότι
έχει θιγεί, για να αναγνωριστεί η σημασία και η συμβολή όλων, να ληφθούν υπόψη
οι διαφορετικές ταυτότητες και νοοτροπίες των προσώπων, να επιτευχθεί η αμοιβαία
κατανόηση. Αυτό το ζήτημα εξετάστηκε όταν κάποιοι εισηγητές μίλησαν για τις δια-
φορές της νοοτροπίας των λαών.
• Έβδομη ενότητα είναι
«η δημιουργία και η δημιουργικότητα».
Υπάρχουν άραγε τε-
χνικές και μέθοδοι που είναι δυνατό να διδαχθούν και μας επιτρέπουν να συλλά-
βουμε σημαντικό αριθμό διαφορετικών λύσεων για κάποια διαφορά; Είναι δυνατό
να εντοπίσουμε δέκα ή δεκαπέντε διαφορετικές λύσεις για μια διένεξη; Και πόσες
από αυτές θα είναι εφαρμόσιμες; Είχα κάνει μια έρευνα, θέτοντας το ίδιο ερώτημα σε
περισσότερους διαπραγματευτές:
«Όταν καταλήξατε στην τελική συμφωνία επίλυσης της
διαφοράς, ακολουθήσατε την πρώτη λύση την οποία είχατε συλλάβει ή, αφού ερευνήσα-
τε όλες τις πιθανές λύσεις, επιλέξατε μία από αυτές».
Μου απαντούσαν σχεδόν πάντοτε:
«Ακολουθήσαμε τις πρώτες λύσεις που σκεφτήκαμε».
Και τους ρωτούσα:
«Πιστεύετε ότι, εάν
είχατε διαθέσει περισσότερο χρόνο στην αναζήτηση λύσεων, θα μπορούσατε να φανταστεί
και άλλες λύσεις, οι οποίες πιθανόν να ήταν καλύτερες από αυτή στην οποία καταλήξατε;»
Αφού σκέφτονταν για λίγο, έλεγαν:
«Ναι, πιθανότατα ναι».
Από τις απαντήσεις αυτές
προκύπτει ότι τόσο στη διαπραγμάτευση όσο και στη Διαμεσολάβηση αναφύεται ένα