29 / 36
236
Η ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗ ΣΤΙΣ ΑΣΤΙΚΕΣ & ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ
Και τούτο, διότι, κατά τη γνώμη μου, δεν θα πρέπει να εκπαιδεύουμε μόνο για να εκ-
παιδεύουμε, δηλαδή χωρίς να προσθέτουμε κάτι νέο, κάποια νέα γνώση.
Έχω χωρίσει τον κατάλογο των ικανοτήτων που θα πρέπει να αποκτηθούν από
ένα Διαμεσολαβητή, σε δέκα ενότητες:
• Η πρώτη είναι οι
«Τεχνικές της Διαπραγμάτευσης».
Υπάρχουν στη Γαλλία εκπαι-
δευτικά σεμινάρια πέντε ημερών, όπου διδάσκονται μόνο οι τεχνικές της διαπραγ-
μάτευσης. Είτε κάποιος τη διδάσκεται σε μόλις μία ημέρα είτε σε δέκα, δεν πρέπει να
ξεχνάμε ότι η διαπραγμάτευση είναι μια διαρκής διαδικασία που ενυπάρχει στη ζωή
και για την οποία μαθαίνουμε καθημερινά κάτι νέο.
Θυμάμαι μια φράση που ειπώθηκε νωρίτερα, ότι
«ο διαμεσολαβητής δεν είναι ο
ίδιος διαπραγματευτής· οι άλλοι είναι οι διαπραγματευτές. Ωστόσο, είναι χρήσιμο για εκεί-
νον να έχει εκπαιδευτεί στη διαπραγμάτευση. Και τούτο για να είναι ένας καταλύτης που θα
διευκολύνει και θα παρακολουθεί την επικοινωνία ανάμεσα στα μέρη».
Πράγματι, όταν κά-
ποιος είναι ειδικός στη διαπραγμάτευση, καταλαβαίνει πολύ ευκολότερα τα παιχνίδια
που παίζουν μεταξύ τους τα μέρη και μπορεί να τα ελέγξει, ώστε να μην οδηγήσουν τη
Διαμεσολάβηση σε αποτυχία.
• Για τη δεύτερη ενότητα που ονόμασα
«Αρχές και Φιλοσοφία της Διαμεσολάβησης»
μιλάμε εδώ και τέσσερις ημέρες, οπότε δεν θα επεκταθώ περισσότερο. Συνίσταται
στην αμεροληψία και στη διατήρηση του ελέγχου της διαδικασίας από τον διαμεσο-
λαβητή. Τα μέρη έχουν την ελευθερία να αποφασίσουν την επίλυση της διαφοράς
τους, εκείνα προσδιορίζουν το περιεχόμενο της συμφωνίας, αλλά για τους κανόνες
του παιχνιδιού επικουρούνται από τον διαμεσολαβητή.
• Τρίτη ενότητα: «Η επιλογή της προσφυγής ή όχι σε Διαμεσολάβηση». Είναι και
αυτό ένα θέμα που θίχτηκε ήδη: πότε θα πρέπει να επιλέγουν τα μέρη τη Διαμεσολά-
βηση και πότε όχι. Είναι σημαντικό για τον μελλοντικό διαμεσολαβητή να διαθέτει
κατάλογο με τα μειονεκτήματα, τα όρια αλλά και τα πλεονεκτήματα της συγκεκριμένης
διαδικασίας.
Θυμάμαι ότι, πριν πολλά χρόνια, συγκεκριμένα το 1991, έγραψα ένα άρθρο που
τιτλοφορείτο
«Είκοσι ένα επιχειρήματα κατά της Διαμεσολάβησης και είκοσι ένα επιχειρή-
ματα υπέρ της Διαμεσολάβησης».
Πώς το έγραψα; Απλά, άκουσα τι έλεγαν οι άνθρωποι
γύρω μου για τη Διαμεσολάβηση. Όταν, για παράδειγμα, αναφωνούσαν κάποιοι ότι
δεν τους άρεσε η εμπειρία της, συγκέντρωνα την προσοχή μου σε αυτούς και κατέγρα-
φα ποια ήταν τα παράπονά τους. Έτσι, εντόπισα είκοσι ένα διαφορετικούς λόγους που
οδηγούσαν κάποιους να είναι αρνητικοί στην ιδέα της Διαμεσολάβησης. Παρομοίως,
εντόπισα και τους λόγους για τους οποίους άλλοι άνθρωποι ήταν θετικοί προς αυτήν.
Κατά την άποψή μου, όλα αυτά τα θετικά και τα αρνητικά στοιχεία της συγκεκριμένης
διαδικασίας πρέπει να είναι γνωστά στον διαμεσολαβητή. Παρομοίως, θα πρέπει να
γνωρίζει πότε είναι καλό να επιδιώξουν τα μέρη τη Διαμεσολάβηση και σε ποια χρο-
νική στιγμή.