14 / 34
Πρόλογος α΄ έκδοσης
Η σύνταξη ενός δίγλωσσου λεξικού νομικών όρων είναι έργο βαρύ
και δύσκολο. Απαιτεί όχι μόνο άριστη γνώση της ξένης γλώσσας, αλλά και
γνώση του δικαίου της αντίστοιχης ξένης χώρας, τέλος δε άρτια γνώση
και της ελληνικής νομικής ορολογίας, και μάλιστα σε όλο το φάσμα της.
Όταν πρόκειται για ένα αγγλοελληνικό λεξικό οι δυσκολίες αυξάνονται.
Κύρια αιτία είναι ότι η αγγλική νομική ορολογία λειτουργεί σε δύο επίπε-
δα: Το πρώτο συνάπτεται με την «παγκοσμιότητα» της αγγλικής γλώσσας,
ως διεθνούς lingua franca, και αναφέρεται σε κάποιο κοινό νομικό λεκτι-
κό, που προορίζεται να αποτελέσει διεθνές μέσο νομικής συνεννόησης.
Όταν δηλαδή διατυπώνεται μια οδηγία της Κοινότητας στα αγγλικά, όταν
κάποια διεθνής προκήρυξη (π.χ. για δημόσιες προμήθειες) συντάσσεται
σε αγγλική γλώσσα, όταν συνάπτεται στα αγγλικά μια σύμβαση μεταξύ
ιδιωτών, μη διεπόμενη όμως από το αγγλικό δίκαιο, εύλογα αναμένει κα-
νείς ότι η χρησιμοποιούμενη νομική φρασεολογία θα είναι κάπως ουδέ-
τερη, ορολογία «μέσου όρου», όχι φορτισμένη με τους ειδικούς τεχνικούς
όρους του εσωτερικού αγγλικού ή αμερικανικού δικαίου. Θα μπορούσε να
κάνει κανείς λόγο για μια «διεθνή αγγλική νομική ορολογία». Το δεύτερο
επίπεδο, στο οποίο λειτουργεί η νομική ορολογία είναι το ίδιο το αγγλικό
δίκαιο (ή το αμερικανικό κ.λπ.). Τα αγγλόφωνα δίκαια έχουν τους δικούς
τους θεσμούς και τους δικούς τους όρους, που δεν είναι πια ουδέτεροι, αλ-
λά έχουν τη δική τους φόρτιση και το δικό τους ειδικό περιεχόμενο. Πρό-
κειται για την «εθνική αγγλική» ή την «εθνική αμερικανική» ή την «εθνική
αυστραλιανή» κ.ο.κ. νομική ορολογία. Πρέπει μάλιστα να σημειωθεί ότι ει-