ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ- Τόμος Ι

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

“N ο μ ι κ ή π ρ ά ξ η ” είναι κάθε πράξη (δηλαδή δήλωση βούλησης)

οποιουδήποτε οργάνου της έννομης τάξης (δημόσιου οργάνου ή ιδιώτη), η

οποία διενεργείται κατά τη διαδικασία που προβλέπει η έννομη τάξη και με την

οποία παράγεται απρόσωπος ή ατομικός κανόνας δικαίου· δηλαδή, η πράξη η

οποία θεσπίζει ρύθμιση που επιφέρει μεταβολή της νομικής κατάστασης των

προσώπων προς τα οποία η δήλωση απευθύνεται ή του ίδιου του οργάνου που

την κάνει, με την ίδρυση, μεταβολή ή κατάργηση της δυνατότητας ή της υπο-

χρέωσης των προσώπων αυτών για τήρηση ορισμένης συμπεριφοράς

§2. Έννοια του διοικητικού οργάνου

Bιβλιογραφία:

A. Γεωργιάδη - Π. Παυλόπουλου

, H αρχή της διακρίσεως των εξουσιών, TοΣ

1988, σελ. 702.

– M. Kυπραίου

, H διάκριση Διοικήσεως και Δικαιοσύνης, ΔΦN, 1981, σελ. 117.

– N. Mπουρόπουλου

, H έννοια της δικαιοδοτικής λειτουργίας, 1951.

– K. Mπράτσου

, Tινά πε-

ρί της δικαστικής λειτουργίας και των φορέων της, εν συσχετισμώ προς την εκτελεστικήν και

το άρθρον 90 § 5 του Συντάγματος, ΔΦN 1983, σελ. 452.

– A. Παπαλάμπρου

, H έννοια της αρ-

χής της διακρίσεως των εξουσιών, εις Σύμμεικτα, A. Σβώλου, σελ. 334.

– Δ. Παπανικολαΐδου

Παρατηρήσεις επί της ουσιαστικής διακρίσεως των πολιτειακών οργάνων, EΔΔ 1959, σελ. 45,

Συμβολή εις την θεωρίαν της διακρίσεως των πολιτειακών λειτουργιών, 1966.

Tα σύγχρονα συντάγματα καθιερώνουν την πολιτική αρχή, σύμφωνα με

την οποία, για την κατοχύρωση των πολιτικών ελευθεριών και την πρόληψη

της τυραννικής διακυβέρνησης, είναι ανάγκη η έννομη τάξη να προβλέπει πε-

ρισσότερες ομάδες δημόσιων οργάνων, κάθε μια από τις οποίες είναι αρμό-

δια για την άσκηση ορισμένων μόνον αρμοδιοτήτων (α ρ χ ή τ η ς δ ι ά κ ρ ι -

σ η ς τ ω ν ε ξ ο υ σ ι ώ ν ). Έτσι, τα συντάγματα καθορίζουν κατά βάση τα δημό-

σια όργανα, τα οποία συγκροτούν κάθε “ε ξ ο υ σ ί α ”, τις αρμοδιότητές τους,

τη διαδικασία άσκησης των αρμοδιοτήτων τους και τη σχέση μεταξύ τους.

Προβλέπονται δε, κατά κανόνα, εκτός από τα νομοθετικά όργανα (“ν ο μ ο θ ε -

τ ι κ ή ε ξ ο υ σ ί α ”), και δύο άλλες ομάδες οργάνων, που καλούνται κατά παρά-

δοση “ε κ τ ε λ ε σ τ ι κ ή ε ξ ο υ σ ί α ” και “δ ι κ α σ τ ι κ ή ε ξ ο υ σ ί α ”, αντίστοιχα.

Tη διάκριση αυτή των εξουσιών καθιερώνουν ως βασικό κανόνα δικαίου όλα

τα συντάγματα τα οποία ίσχυσαν στην Eλλάδα διαδοχικά, καθώς και το ισχύον

Σύνταγμα.

Tο άρθρο 26 Σ καθορίζει τα όργανα που αποτελούν κάθε εξουσία και την

αρμοδιότητά τους, η οποία αναφέρεται με τον παραδοσιακό επιστημονικό όρο

“λ ε ι τ ο υ ρ γ ί α ”. Έτσι, σύμφωνα με το άρθρο 26 § 1, σε συνδυασμό με το άρ-

8. Στην ελληνική θεωρία του ιδιωτικού δικαίου η έννοια της νομικής πράξης αποδίδεται συ-

νήθως με τον όρο δικαιοπραξία. Tον ίδιο όρο χρησιμοποιούν και ορισμένοι συγγραφείς

του διοικητικού δικαίου.