54 / 62
ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ
ΣΤ΄ Μέρος
217
Ως λοιποί στόχοι, μετά τη σταθερότητα τιμών, προσδιορίζονται από τον κα-
νόνα 119 παρ. 3 ΣυνθΛΕΕ τα υγιή δημόσια οικονομικά, οι υγιείς νομισματικές
συνθήκες και σταθερό ισοζύγιο πληρωμών. Ως υγιή δημόσια οικονομικά θεω-
ρείται η μη υπέρβαση της τιμής αναφοράς του λόγου του δημοσίου ελλείμματος
προς το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν (3% σύμφωνα με το Πρωτόκολλο αριθ.
12, άρθρο 1) και της τιμής αναφοράς του λόγου του δημοσίου χρέους προς το
ακαθάριστο εγχώριο προϊόν, πού είναι 60% (Πρωτόκολλο αριθ. 12, άρθρο 1).
Ως υγιείς νομισματικές συνθήκες θεωρούνται οι δείκτες του κυκλοφορούντος
κοινού νομίσματος στην αγορά, ενώ τέλος «σταθερό ισοζύγιο πληρωμών», ση-
μαίνει διαρκή χρηματοδότηση των εξωτερικών πληρωμών.
1. Η Οικονομική πολιτική
1.1. Οι γενικές αρχές της οικονομικής πολιτικής
Στο άρθρο 120 ΣυνθΛΕΕ εξειδικεύονται οι στόχοι της Οικονομικής Ένωσης,
όπως αυτοί προβλέπονται στο άρθρο 3 παρ. 3 και 4 ΣυνθΕΕ και συμπληρώ-
νονται από τους γενικούς προσανατολισμούς, που εκδίδει το Συμβούλιο με
μορφή σύστασης, κατ’ άρθρο 121 παρ. 2 ΣυνθΛΕΕ. Η τελευταία αποτελεί, ως
γνωστόν, μη δεσμευτική ενωσιακή πράξη (άρθρο 288 παρ. 5 ΣυνθΛΕΕ) η πα-
ράβαση της οποίας συνεπάγεται τις «κυρώσεις», που προβλέπονται στο άρθρο
121 παρ. 4 ΣυνθΛΕΕ, δηλαδή η Επιτροπή επιφορτίζεται με το καθήκον παρα-
κολούθησης της οικονομικής εξέλιξης σε κάθε κράτος μέλος και στην Ένωση
καθώς και τη συμμόρφωση των οικονομικών πολιτικών προς τους γενικούς
προσανατολισμούς. Αν δε διαπιστώσει ότι η οικονομική πολιτική ενός κράτους
μέλους αντιβαίνει στους γενικούς προσανατολισμούς και ότι ενδέχεται να θέσει
σε κίνδυνο την ΟΝΕ, μπορεί να απευθύνει προειδοποίηση στο κράτος μέλος
και εν συνεχεία το Συμβούλιο να του απευθύνει τις αναγκαίες συστάσεις, που
μπορεί να ανακοινωθούν δημόσια (άρθρο 121 παρ. 4 ΣυνθΛΕΕ).
Εκ τούτων παρέπεται ότι η οικονομική πολιτική δεν αποδίδεται από τα κρά-
τη μέλη στην Ένωση, αλλά παραμένει στην εθνική τους αρμοδιότητα, ενώ η προ-
βλεπόμενη κοινοτική/ενωσιακή αρμοδιότητα περιορίζεται σε διατύπωση γενικών
προσανατολισμών με τυπική μορφή συστάσεων, δηλαδή γενικών κατευθύνσεων
και στο συντονισμό των εθνικών πολιτικών των κρατών μελών, μέσα σ’ ένα ευρύ,
αλλά ασαφές, πλέγμα κοινοτικών στόχων, μη προκαθορισμένων κατ’ έννοια, η
συμμόρφωση προς τους οποίους εξασφαλίζεται από το πλέγμα των γενικών αρ-
χών του κοινού δικαίου, που διέπει τις σχέσεις Ένωσης και κρατών μελών, όπως
π.χ. η κατ’ άρθρο 4 παρ. 3 ΣυνθΕΕ αρχή της καλόπιστης συνεργασίας
147
.
147. Πρβλ.
J. Bourrinet,
Άρθρο Ι-15 σε L. Burgorgue-Larsen, A. Levade, F. Picod (επιμ.),
Traité établissant une Constitution pour l’Europe, Parties I et IV, «Architecture