66 / 82
Χ. ΜΑΣΤΡΟΚΩΣΤΑΣ
481
Εκούσια έξοδος εταίρου
Άρθρο 261
ούται να αναζητήσει άλλους τρόπους διευθέτησης των ενδοεταιρικών προβλημάτων που τυ-
χόν τον οδήγησαν στην έξοδο
18
ούτε απαιτείται για την άσκηση του δικαιώματος η συναίνε-
ση της εταιρίας ή των εταίρων, εκτός αν προβλέπεται διαφορετικά στην εταιρική σύμβαση.
Όταν πρόκειται για έξοδο από εταιρία αορίστου χρόνου, οι παραπάνω καταστατικοί όροι
δεν πρέπει να προσκρούουν στην ΑΚ 178 (βλ. π.π., αρ. 4).
ΙΙ. Η δήλωση εξόδου
Α. Ο λήπτης της δήλωσης
Το διαπλαστικό δικαίωμα της εξόδου ασκεί ο επιθυμών την έξοδό του εταίρος με μονομερή
δήλωσή του που απευθύνει προς την εταιρία, διά του οργάνου εκπροσώπησής της (άρθρο
257 §§ 1, 2), αλλά και προς τους συνεταίρους του (άρθρο 261 § 1). Γίνεται δεκτό ότι αρκεί η
απεύθυνση της δήλωσης εξόδου στον διαχειριστή, με υποχρέωση του τελευταίου να κοινο-
ποιήσει τη δήλωση αυτήν στους λοιπούς εταίρους, ώστε να πληρωθεί το πραγματικό της διά-
ταξης
19
. Λόγω της σαφήνειας της διάταξης του άρθρου 261 § 1, που επιβάλλει την απεύθυν-
ση της δήλωσης εξόδου και στους συνεταίρους του, η διορθωτική αυτή ερμηνεία είναι αμφί-
βολη. Είναι όμως δυνατή καταστατική πρόβλεψη με αυτό το περιεχόμενο.
Β. Το περιεχόμενο
1. Γενικά
Η δήλωση εξόδου δεν μπορεί να τελεί υπό αίρεση, διότι θα δημιουργούνταν αβεβαιότητα
στους εταίρους ως προς την επέλευση της διάπλασης
20
. Η διαπλαστική ενέργεια της δήλωσης
εξόδου όμως μπορεί να τελεί υπό όρους ή αναβλητική αίρεση, όπως π.χ. ότι η έξοδος τελεί
υπό την αναβλητική αίρεση ότι η απώλεια της εταιρικής ιδιότητας του εξερχομένου επέρχε-
ται μόνον εφόσον ικανοποιηθούν οι αξιώσεις του έναντι της εταιρίας, ή ότι οι συνεταίροι του
ασκούντος το δικαίωμα εξόδου από εταιρία ορισμένου χρόνου θα συναινέσουν ομόφωνα ή
κατά πλειοψηφία στην έξοδο (βλ. π.π. αρ. 5), διότι στις περιπτώσεις αυτές δεν γεννιέται αβε-
βαιότητα στους λοιπούς εταίρους για το χρόνο της διάπλασης
21
.
Από τη δήλωση πρέπει να προκύπτει με σαφήνεια η βούληση του δηλούντος εταίρου ότι
ασκεί το δικαίωμα εξόδου
22
. Η χρήση του όρου «παραιτούμαι από την εταιρία» δηλώνει σα-
φώς τη βούληση εξόδου
23
.
18. Διαφορετικά ο
Κατσάς Θ.
, ό.π., ΙΙ.Β.4, σ. 260.
19.
Κατσάς Θ.,
ό.π., σ. 258·
Κιουπτσίδου-Στρατουδάκη Ε.
, 3.Β.Ι, σ. 201, σημ. 15.
20.
Κατσάς Θ.
, ό.π., σ. 259· MüKoHGB/
K.Schmidt
§ 132 Rdnr. 17 και γενικά
Γεωργιάδης Απ
., Ενοχικό Δίκαιο,
Γεν. Μέρος, 1999, § 5.ΙΙΙ, αρ. 13, σ. 529.
21.
Κατσάς Θ.
, ό.π., II.B.3, σ. 259-260· MüKoHGB/
K.Schmidt
, § 132 Rdnr. 17. Για τη συμφωνία των εταίρων
ως καταστατική προϋπόθεση της άσκησης του δικαιώματος εξόδου,
Αντωνόπουλος Β.
, ΔικΠρόσΕταιρ, §
20.IV.B, αρ. 10, σ. 119.
22.
Κατσάς Θ.
, ό.π., σ. 259· MüKoHGB/
K.Schmidt
§ 132 Rdnr. 17.
23.
Ψυχομάνης Σπ.
, ΔικΕμπΕταιρ, αρ. 324, σ. 105. Αντίθετα
Κατσάς
, ό.π., σ. 259.
8
9