Η ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ ΕΙΣΠΡΑΞΗ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΕΣΟΔΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΚΕΔΕ

οφειλομένου ποσού από τα πρόσωπα αυτά βάσει της επ’ ονόματι του νομικού

προσώπου εκδοθείσης ταμειακής βεβαιώσεως. Δεδομένου όμως ότι τα πρό-

σωπα αυτά δεν έχουν μετάσχει στη διαδικασία ελέγχου και δεν τους έχει κοινο-

ποιηθεί καταλογιστική πράξη, αλλά είναι τρίτοι, των οποίων η ευθύνη γεννά-

ται το πρώτον κατά το στάδιο της εισπράξεως του φόρου που βεβαιώθηκε επ’

ονόματι της εταιρείας, τα εν λόγω πρόσωπα αποκτούν την ιδιότητα του οφειλέ-

του μόνον από και δια της εκδόσεως και κοινοποιήσεως προς αυτά της υπό του

άρθρου 4 παρ. 1 του ΚΕΔΕ προβλεπομένης ατομικής ειδοποιήσεως, μέσω της

οποίας πληροφορούνται την ύπαρξη, το ύψος και την αιτία του χρέους τους και

τους παρέχεται η δυνατότητα να προσφύγουν στα αρμόδια διοικητικά δικαστή-

ρια ή να προβούν σε ρύθμιση αυτού. Επομένως, η παράλειψη της εις αυτούς

κοινοποιήσεως της ανωτέρω ατομικής ειδοποιήσεως καθιστά άκυρη την λήψη

οιουδήποτε μέτρου αναγκαστικής εκτελέσεως εις βάρος τους

Η ως άνω νομολογία έχει υποστεί μία μικρή τροποποίηση. Όταν επιχειρείται

αναγκαστική εκτέλεση κατά της περιουσίας διευθύνοντος συμβούλου εταιρεί-

ας, κατά της οποίας είχε εκδοθεί καταλογιστική του φόρου πράξη και η σχετική

φορολογική διαφορά επελύθη δια της εκ μέρους του διευθύνοντος συμβούλου

υπογραφής του πρακτικού της διοικητικής επιλύσεως της διαφοράς, το εν λό-

γω πρακτικό επέχει κατά νόμον θέση ατομικής ειδοποιήσεως του ΚΕΔΕ. Τούτο

δε ευλόγως συμβαίνει, διότι δια της υπογραφής του στο πρακτικό ο διευθύ-

νων σύμβουλος κατ’ ουσίαν συνομολογεί ότι γνωρίζει και αποδέχεται τα δύο

κρίσιμα στοιχεία, ήτοι το ύψος του αρχικού χρέους και την ιδιότητα του ιδίου

ως διευθύνοντος συμβούλου κατά τον κρίσιμο χρόνο. Αφού λοιπόν ο διευθύ-

νων σύμβουλος γνωρίζει τα στοιχεία αυτά, δεν αποστερείται του σταδίου της

δικαστικής προστασίας ούτε της δυνατότητος εγκαίρου εξοφλήσεως του χρέ-

ους, ώστε να προαπαιτείται και να δικαιολογείται η αποστολή εις αυτόν ατομι-

κής ειδοποιήσεως. Δεν δε εν προκειμένω επιρροή η ενδεχομένη μεταβολή του

ύψους της οφειλής συνεπεία προσαυξήσεων ή η ύπαρξη ανεπιλύτου μέρος της

διαφοράς, αφού ο υπογράψας το πρακτικό διευθύνων σύμβουλος συνομολο-

γεί ότι γνωρίζει και το ανεπίλυτο τμήμα της διαφοράς

. Εν πάση δε περιπτώσει

ο ασκών την ανακοπή διευθύνων σύμβουλος φέρει το βάρος αποδείξεως ότι η

35. ΣτΕ 708/2008 και 844/2012.

36. ΣτΕ 2267/2016, όπου υπάρχει και η πολύ ενδιαφέρουσα μειοψηφική γνώμη του

Προέδρου του Τμήματος.