ΤΑ ΝΟΜΙΚΑ ΧΩΡΙΚΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ

ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ: ΝΟΜΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΧΩΡΙΚΩΝ ΕΡΓΑΛΕΙΩΝ

όλων ανεξαιρέτως των παραμέτρων που τον επηρεάζουν και συνδιαμορ-

φώνουν, μέσα από πολυδιάστατες και πολυεπίπεδες συνέργειες, στην πο-

ρεία του χρόνου. Αυτός είναι, ίσως, και ο βαθύτερος λόγος για τον οποίο

υποστηρίζεται και το ενδεχόμενο συγχώνευσης σε ένα των εθνικής εμβέ-

λειας εργαλείων χωρικού και αναπτυξιακού σχεδιασμού - προγραμματι-

σμού, ήτοι συγχώνευσης του ΓΠΧΣΑΑ με το Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο

Αναφοράς (ΕΣΠΑ)

Υπό το φως των θέσεων αυτών, εξαιρετικό ενδιαφέρον φαίνεται να πα-

ρουσιάζει η μορφή, η δομή και κυρίως το ειδικότερο περιεχόμενο της

Εθνικής Χωρικής Στρατηγικής,

εάν και εφόσον φθάσει, κατά τα προβλε-

πόμενα, να ανακοινωθεί στη Βουλή. Είναι, ωστόσο, σε αυτή τη φάση, δυ-

νατό να ειπωθούν αναφορικά με την επιλογή του ν. 4447/2016 για το πε-

ριεχόμενό της τα εξής: Σε αντίθεση με τον ν. 4269/2014 που είχε προσδώ-

σει στη

Γενική Χωροταξική Στρατηγική

έναν εξαιρετικό γενικό χαρακτήρα

ορίζοντάς τη μόνον ως ένα κείμενο - πλαίσιο αρχών καθώς και μεσοπρό-

θεσμων και μακροπρόθεσμων στόχων με αποκλειστικό κέντρο αναφοράς

την έννοια της χωρικής ανάπτυξης, η Εθνική Χωρική Στρατηγική του ν.

4447/2016 ακολουθεί έναν διαφορετικό δρόμο. Οριοθετεί με πολύ πιο ει-

δικό τρόπο τον χαρακτήρα της, κάνοντας την ουσιαστικά να προσομοιά-

ζει -μένει βεβαίως να αποδειχθεί- με ένα πιο ευέλικτο γενικό (εθνικό) χω-

ροταξικό πλαίσιο.

Από τη σκοπιά αυτή είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι η Εθνική Χωρι-

κή Στρατηγική θα μπορούσε να περιλαμβάνει προβλέψεις για ένα μεγά-

λο φάσμα θεμάτων, που αγγίζουν μάλιστα όλη τη σχεδιαστική κλίμακα,

όπως για:

α) τη βιώσιμη ανάπτυξη και δικτύωση του εθνικού χώρου, β)

τη διάρθρωση και δομή του αστικού και οικιστικού δικτύου της χώρας, γ)

τη διάρθρωση των παραγωγικών τομέων, δ) την πολιτική γης και αξιοποί-

ηση της δημόσιας περιουσίας, ε) τη χωρική διάρθρωση των δικτύων και

υπηρεσιών τεχνικής, κοινωνικής και διοικητικής υποδομής εθνικού ενδια-

φέροντος, καθώς και τη χωρική κατανομή των υποδομών γνώσης και και-

νοτομίας και στ) τη βιώσιμη ανάπτυξη υποενοτήτων του εθνικού χώρου

με ιδιαίτερη έμφαση στο θαλάσσιο, νησιωτικό, ορεινό και παράκτιο χώρο.

55. Για τη συζήτηση γύρω από τη σχέση μεταξύ αναπτυξιακού προγραμματισμού

και χωροταξικού σχεδιασμού, βλ. αντί άλλων,

Λ. Βασενχόβεν,

«Εθνικός χωρο-

ταξικός σχεδιασμός: περιεχόμενο, διαδικασία, σχέδια και προγράμματα», σε: «Ο

χωροταξικός σχεδιασμός στην Ελλάδα: νομικό πλαίσιο και εφαρμογή στην πρά-

ξη», εκδ. Αντ. Ν. Σάκκουλα,

2008, σ. 56 επ.