Η ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ ΑΠΟ ΤΗ ΜΟΡΦΗ ΕΝΟΣ ΕΡΓΟΥ

36 / 42

172 Η ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΟΡΦΗ ΕΝΟΣ ΕΡΓΟΥ
αντιστοίχως, δεν είναι, όπως εσφαλμένως υποστηρίζεται398, η “idea/
expression dichotomy”. Πράγματι, το “format” αυτό καθαυτό συνιστά, όχι
μία «ιδέα» (“idea”), αλλά μία ορατή και αντιληπτή στις αισθήσεις μορφή
(“expression”), ήτοι μία γραπτή σύνθεση των χαρακτηριστικών μίας εκπο-
μπής, η οποία απλώς στερείται της απαραίτητης πρωτοτυπίας, προκειμέ-
νου να χαρακτηρισθεί κατά τον Ν. 2121/1993 ως προστατευόμενο «γρα-
πτό έργο» (α. 2 § 1). Με άλλα λόγια, το “format”, όσο παρέμενε στο μυαλό
εκείνου που το συνέλαβε ήταν σαφέστατα «ιδέα», αλλά ευθύς μόλις απο-
τυπώθηκε στο χαρτί έγινε μορφή (“expression”), πλην όμως αδιάφορη για
το copyright και τον Ν. 2121/1993 (“non protectible expression”).
Περαιτέρω, σημαντικό παράδειγμα πρωτοτύπων «ιδεών» που εκφεύγουν
της προστασίας της Copyright Act (1976) και του Ν. 2121/1993, αλλά πρα-
κτικώς συνιστούν την «επιχειρηματική» και «οικονομική» πεμπτουσία,
είναι οι «ιδέες» στον χώρο της βιομηχανίας της διασκέδασης και της ψυχα-
γωγίας. Ειδικότερα η αμερικανική νομολογία βρίθει αποφάσεων με αντι-
κείμενο συνήθως, είτε την «απομίμηση» της ιδίας «ιδέας», από τρίτον σε-
ναριογράφο και εταιρεία παραγωγής οπτικοακουστικών έργων (ταινιών,
τηλεοπτικών σειρών, ραδιοφωνικών εκπομπών, διαφημίσεων, ..)399 ,
είτε την αυθαίρετη «αξιοποίηση» πρωτοτύπων «ιδεών» που κάποιος ευ-
ρηματικός συγγραφέας ή σεναριογράφος «έριξε» (“idea pitching” /
“idea submission”), προφορικώς ή γραπτώς, κατά την διάρκεια π.χ. ενός
“meeting” σε κάποιο επιτελείο παραγωγής οπτικοακουστικών έργων με
την συμφωνία να αξιολογηθεί, υπό άκρα εμπιστευτικότητα, ως βάση για
την πιθανή μετατροπή του σε σενάριο και την περαιτέρω παραγωγή του
υπό συζήτηση οπτικοακουστικού έργου400. Με δεδομένο δε ότι «οι ιδέες
398. Βλ. σχετικώς Μαρίνο Δ. Μιχαήλ – Θεόδωρο, TV format: προστασία κατά την πνευ-
ματική ιδιοκτησία και τον αθέμιτο ανταγωνισμό (γνωμ.), ό.π., σελ. 160, Μάνθο,
ό.π., σελ. 109, και Σταματούδη Ειρήνη, παρατηρήσεις στην ΕφΑθ 80/2008, ό.π.,
σελ. 742.
399. Golding v. R.K.O. Pictures, Inc., 221 P.2d 95 (Cal. 1950), Kovacs v. Mutual Broad.
Sys., Inc., 221 P.2d 108 (Cal. Dist. Ct. App. 1950), Palmer v. Metro-Goldwyn-Mayer
Pictures, 119 Cal. App. 2d 456, 259 P.2d 740 (1953), Nash v. CBS, Inc., 899 F.2d
1537 (7th Cir. 1990), Kienzle v. Capital Cities / Am. Broadcasting Co., 774 F. Supp.
432 (E.D. Mich. 1991), Smith v. Weinstein, 578 F. Supp. 1297, 1306-07 (S.D.N.Y.),
aff’d without op. 738 F.2d 419 (2d Cir. 1982), Beal v. Paramount Pictures, 806
F. Supp. 963 (N.D. Ga. 1992), Szczesny v. W.G.N. Continental Broadcasting, 54
III. App. 3d 619, 370 N.E.2d 11 (1977), Brady v. Orion TV Prods., 15 U.S.P.Q.2d
(BNA) 1389 (S.D.N.Y. 1990), Musto v. Meyer, 434 F. Supp. 32 (S.D.N.Y. 1977), aff’d
without op., 598 F.2d 609 (2d Cir. 1979), Armour v. Pryor, 915 F.2d 1570 (6th Cir.
1990), cert. denied, 111 S. Ct. 1689 (1991).
400. Desny v. Wilder, 299 P.2d 257 (Cal. 1956), Chesler/Perlmutter Productions, Inc. v.
Fireworks Entertainment, Inc., 177 F. Supp. 2d 1050 (C.D. Cal. 2001), Fischer v.