Η ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΠΟΙΝΙΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ

43 / 46

Η ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΠΟΙΝΙΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ
140
κριτηρίων, καθώς αυτή η ομάδα δεν θα προστατευόταν σύμφωνα με τη Σύμβαση
της Γενοκτονίας».395
Συνακόλουθα, κατόπιν της επισκόπησης της προαναφερθείσας νομολογίας, αλλά
και των αποφάσεων στις υποθέσεις Μπριντάνιν και Σεμάνζα,396 ως ορθότερη επι-
λογή προκρίνεται ο ad hoc καθορισμός της προστατευόμενης ομάδας βάσει υπο-
κειμενικών αλλά και αντικειμενικών κριτηρίων. Την επιλογή αυτή αποδέχθηκαν
και τα δύο εμπλεκόμενα μέρη στην «Υπόθεση Σχετικά με την Εφαρμογή της Σύμ-
βασης για την Πρόληψη και την Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας» ενώ-
πιον του ΔΔ, αναγνωρίζοντας ότι η διεθνής νομολογία χρησιμοποιεί μια συνδυα-
στική υποκειμενική-αντικειμενική προσέγγιση, ενώ το Δικαστήριο δήλωσε ότι δεν
επρόκειτο να ασχοληθεί με το θέμα αυτό, αφού κατά την κρίση του «το ζήτημα δεν
είναι σε κάθε περίπτωση σημαντικό για τα πραγματικά περιστατικά αυτής της υπό-
θεσης».397 Ωστόσο, το ΔΔ έλαβε θέση όσον αφορά τη θετική ή αρνητική διάκριση
για τον καθορισμό μιας προστατευόμενης ομάδας διευκρινίζοντας ότι «η νομοθετι-
κή ιστορία της Σύμβασης επιβεβαιώνει ότι ένας θετικός ορισμός πρέπει να χρησι-
μοποιείται.... Η απόρριψη προτάσεων για να συμπεριληφθούν εντός της Σύμβασης
οι πολιτικές ομάδες και η πολιτιστική γενοκτονία αποδεικνύει επίσης ότι οι νομοθέ-
τες έδιναν μεγάλη προσοχή στη θετική αναγνώριση των ομάδων με συγκεκριμένα,
διακριτά, καθιερωμένα, για κάποιους αμετάβλητα, χαρακτηριστικά. Μια αρνητικά
καθορισμένη ομάδα δεν μπορεί να ιδωθεί μ’ αυτό τον τρόπο».398
Έτσι, σύμφωνα με την παραπάνω ανάλυση της νομολογίας,399 η εκτέλεση λόγου
χάριν σήμερα ενός μεγάλου αριθμού ανθρώπων-μελών μιας εθνικοσοσιαλιστικής-
νεοφασιστικής πολιτικής ομάδας από αναρχικούς δράστες δεν θα μπορούσε ποτέ
να θεωρηθεί νομικά ως γενοκτονία (αλλά πρωτίστως ως έγκλημα κατά της ανθρω-
πότητας) και ο νομικός χαρακτηρισμός του εγκλήματος θα ήταν άσχετος με το αν
οι δράστες θεωρούσαν τα μέλη της παραπάνω ομάδας επίσης ως μέλη της ευρύτε-
ρης εθνικής ομάδας των Ελλήνων (αδιάφορο στοιχείο, αφού η κοινή εθνική ταυτό-
τητα των μελών δεν είναι κρίσιμη για τη διάπραξη του εγκλήματος στη συγκεκρι-
μένη περίπτωση) ή αντίθετα ως μέλη των «μη-Ελλήνων», αφού οι αληθινά μετέχο-
395. Prosecutor v. Stakić (Case No. IT-97-24-A), Απόφαση Εφετείου, 22 Μαρτίου 2006, ό.π., παρ.
26.
396. Prosecutor v. Brdanin (Case No. IT-99-36-T), Απόφαση, 1 Σεπτεμβρίου 2004, ό.π., παρ. 684.
Prosecutor v. Semanza (Case No. ICTR-97-20-T), Απόφαση και Επιβολή Ποινής, 15 Μαΐου
2003, παρ. 317.
397. Case Concerning the Application of the Convention on the Prevention and Punishment of
the Crime of Genocide (Bosnia and Herzegovina v. Serbia and Montenegro), Απόφαση, 26
Φεβρουαρίου 2007, παρ. 191, ηλεκτρονικά διαθέσιμη στο
files/91/13685.pdf, τελευταία επίσκεψη στις 3 Δεκεμβρίου 2015.
398. Ό.π., παρ. 194. .
399. Η ανάλυση αφορά πρωτίστως την πλούσια νομολογία άλλων διεθνών ποινικών δικαστη-
ρίων για την ίδια διάταξη που έχει ενσωματωθεί αυτούσια και στο ΚΡΔΠΔ και αφορά προ-
φανώς τη δικαιοδοσία του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, αφού το ΔΠΔ δεν έχει εκδώσει
ως σήμερα απόφαση ειδικά για τη γενοκτονία.