Η ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΠΟΙΝΙΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ

38 / 46

Το Έγκλημα της Γενοκτονίας και η Δικαιοδοσία του ΔΠΔ
135
ξη γενοκτονίας θα πρέπει να διεξαχθεί με την «πρόθεση να καταστραφεί εν όλω ή
εν μέρει» η ομάδα-στόχος».374 ,375
Συνακόλουθα, δύο είναι τα επιμέρους στοιχεία που προκύπτουν από τον παραπά-
νω ορισμό της υποκειμενικής υπόστασης του εν λόγω εγκλήματος. Πρώτον, τα θύ-
ματα πρέπει να είναι μέλη μιας συγκεκριμένης ομάδας (εθνικής, εθνοτικής, φυλε-
τικής ή θρησκευτικής) και να έχουν στοχοποιηθεί γι’ αυτό το λόγο. Δεύτερον, τα
διαπραττόμενα εγκλήματα πρέπει να αποτελούν μέρος ενός συνολικού σχεδίου για
την καταστροφή της ομάδας.376 Μόνο εφόσον πληρούνται και τα δύο χαρακτηρι-
στικά μπορεί μία εγκληματική πράξη να θεωρηθεί γενοκτονία και να υπαχθεί βάσει
του άρ. 6 ΚΡΔΠΔ στη δικαιοδοσία του ΔΠΔ.
3.2.1 Η Πρόθεση Καταστροφής, Ολικώς ή Μερικώς, μιας Εθνικής,
Εθνοτικής, Φυλετικής ή Θρησκευτικής Ομάδας
Σύμφωνα με το πρώτο εδάφιο του άρθρου 6 ΚΡΔΠΔ οι ομάδες εκείνες εναντίον των
οποίων είναι δυνατή η διάπραξη της γενοκτονίας περιορίζονται σε τέσσερις. Οι
εθνικές, εθνοτικές, φυλετικές και θρησκευτικές ομάδες είναι εκείνες που με σαφή-
νεια προστατεύονται από πράξεις που άμεσο στόχο έχουν την μερική ή ολοκληρω-
τική καταστροφή μιας προστατευόμενης ομάδας ανθρώπων.377 Επομένως, σύμ-
374. Ό.π., παρ. 139. Το ΔΠΔ ξεκάθαρα φαίνεται στο σημείο αυτό (παρ. 140 και επ.) να υιοθε-
τεί τη νομολογία του ΔΔ όπως αυτή αποτυπώθηκε στην υπόθεση της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης
κατά της Σερβίας και του Μαυροβουνίου, Case Concerning the Application of the Conven-
tion on the Prevention and Punishment of the Crime of Genocide (Bosnia and Herzegovina
v Serbia and Montenegro), Judgment (No.91), 26 Φεβρουαρίου 2007, ηλεκτρονικά διαθέσι-
μη , τελευταία επίσκεψη στις 27 Νοεμ-
βρίου 2015.
375. Το ΔΠΔ διέκρινε επίσης στην εν λόγω απόφαση μεταξύ του απαιτούμενου δόλου εκ του απο-
τελέσματος που απαιτείται για τη διάπραξη της γενοκτονίας και του απαιτούμενου δόλου
εκ του αποτελέσματος που απαιτείται για τη διάπραξη του εγκλήματος της «δίωξης κατά
οποιασδήποτε αναγνωρίσιμης ομάδας ή κοινότητας για λόγους πολιτικούς, φυλετικούς,
εθνικούς, εθνοτικούς, πολιτιστικούς, θρησκευτικούς ή λόγους φύλου, όπως αυτό ορίζεται
στην παράγραφο 3, ή άλλους λόγους που αναγνωρίζονται παγκοσμίως ως ανεπίτρεπτοι κα-
τά το διεθνές δίκαιο» (δηλαδή ενός εκ των περιγραφόμενων εγκλημάτων κατά της ανθρω-
πότητας στο άρ. 7 ΚΡΔΠΔ), ακολουθώντας τη νομολογία του ΔΔ στην υπόθεση της Βοσνί-
ας-Ερζεγοβίνης κατά της Σερβίας και του Μαυροβουνίου, καθώς και του ΕΔΠΔΓ πρωτίστως
στην υπόθεση Κουπρέσκιτς (Kupreskic et al., IT-95-16-T, Απόφαση, 14 Ιανουαρίου 2000,
παρ. 636.), καθώς και στις υποθέσεις Ζέλιστζ και Κιρστιτς. Ό.π., παρ. 141-142. Βλ. επίσης
ΕΔΠΔΓ, The Prosecutor v Jelistc, Case No. IT-95-10-T, Trial Judgment, 14 Δεκεμβρίου 1999,
παρ. 66, 79; ICTY, The Prosecutor v. Krstic, Case No. IT-98-33-T, Trial Judgment, 2 Αυγού-
στου 2001, παρ. 550-552, 569 και 571.
376. Prosecutor v. Goran Jelisić (Case No. IT-95-10-T), Απόφαση, 14 Δεκεμβρίου 1999, παρ. 66,
ηλεκτρονικά διαθέσιμη στο
pdf, τελευταία επίσκεψη στις 3 Δεκεμβρίου 2015.
377. Διαφορετική ήταν η θέση που είχε αρχικά υιοθετηθεί από το περίφημο 96(Ι) Ψήφισμα της
Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ το 1946, δύο χρόνια δηλαδή πριν την ψήφιση της Σύμβασης
για την Πρόληψη και Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας. Στο εν λόγω ψήφισμα